جمشید عدالتیان، عضو اتاق ایران
جمشید عدالتیان درباره استفاده از شکاف تجاری و دعوای اقتصادی اروپا و آمریکا و نحوه استفاده از آن گفت: سیستم سرمایه‌داری جهانی به یکدیگر پیوسته است و جنگ تجاری امروز آمریکا با اروپا یک دعوای خانگی است و بیشتر بر مبنای سیستم چانه‌زنی است.
عضو سابق اتاق ایران ادامه داد: در پرونده ایران به نظر می‌آید ترامپ نقش پلیس بد را دارد و اروپایی‌ها نقش پلیس خوب. رئیس جمهور آمریکا با این تفکر که اگر آمریکا در برجام بماند یا نماند به هر حال ایران در این قرارداد باقی خواهد ماند و از طرف دیگر به سمت اتمی شدن پیش نخواهد رفت، سعی دارد با استفاده از تحریم‌های بیشتر بتواند امتیازهای بیشتری بگیرد.
او گفت: اروپایی‌ها نیز نقش پلیس خوب را بازی کرده و سعی می‌کنند تا ما از برجام خارج نشویم و در آن طرف آمریکا به موازات آنها برای کسب امتیازات بیشتر در تلاش است. پس به نظر من شکافی وجود ندارد و حتی می‌تواند گفت یک نوع همکاری بین آنهاست.
او ادامه داد: اروپایی‌ها فردا می‌گویند که بنگاه‌های ما خصوصی هستند و نمی‌توانیم آنها را مجبور به حضور و سرمایه‌گذاری در ایران کنیم ولی از لحاظ سیاسی از برجام حمایت می‌کنیم. تحریم‌های آمریکا به نحوی است که بنگاه‌هایی که در این کشور فعالیت دارند و یا مراودات تجاری دارند نمی‌توانند با ایران کار کنند پس ما نمی‌توانیم به اروپایی‌ها نیز اعتماد کنیم.
او با اشاره به سابقه تاریخی نظریه شکاف اروپا و آمریکا گفت: برای اولین بار این نظریه را مائو در چین مطرح کرد که همان زمان نیز با شکست مواجه شد. بنی‌صدر نیز همین اعتقاد را داشت که بعدها ثابت شد این نظریه اشتباه است. اگر اقتصاد ما امروز قوی‌تر بود ما قدرت چانه‌زنی بیشتری داشتیم ما بایستی اقتصاد مقاومتی را از مدت‌ها قبل شروع می‌کردیم. اکنون تنها ابزار چانه‌زنی‌ها نفوذ در منطقه است.
او تصریح کرد: باز هم با این شرایط ممکن است شرکت‌های متوسط اروپایی که با آمریکا کار نمی‌کنند با ما ادامه کار دهند اما باید به این نکته آگاه باشیم که بازارهای بورس جهانی همگی به یکدیگر گره خورده‌اند پس باید قید حضور شرکت‌های بزرگ و چندملیتی را بزنیم.
او در خصوص نقش روسیه و چین در معادلات اقتصادی امروز ایران گفت: به نظر من به روسیه بیشتر از چین می‌توان اعتماد کرد زیرا حجم تجاری چین با آمریکا 800 میلیارد دلار است و این کشور سالانه 460 میلیارد دلار صادرات به آمریکا دارد پس به هیچ وجه خود را در خطر نمی‌اندازد. اما باید این را در نظر داشته باشیم که روسیه نیز نمی‌تواند تمام نیازهای ما را برطرف کند. ما با کار کردن با روسیه بین‌المللی نمی‌شویم.
او تصریح کرد: من فکر می‌کنم امروز شرایط ما بدتر از سال‌های 89 تا 92 باشد چون حداقل در آن دوران برگه غنی‌سازی را در دست داشتیم. به نظر می‌آید که آمریکا همان کاری را که با شوروی سابق کرد با ما نیز انجام خواهد داد. آن موقع نیز قراردادهای سایک یک و دو را که در زمینه کنترل موشکی بود امضا کرد و بعد که اقتصاد شوروی ضعیف شد توانست به آنها ضربه بزند. درواقع در ابتدا بازی برنده را اجرا کرد و سپس بازی برنده - بازنده را رو کرد.