تأمین امنیت، توسعه، ساماندهی شهرها، شهرک‌های صنعتی، تنظیم ساختار اجتماعی زندگی، مسائل زیست‌محیطی، بهره‌گیری از فناوری، ایجاد اشتغال پایدار و بسیاری موضوعات دیگر به کمک انواع انرژی، شکل می‌گیرند.
تولید برق در ایران تا سال 1403 برابر با 95 هزار مگاوات بوده است، در حالی که امسال مصرف پیک تابستان با وجود تعطیلی واحدهای صنعتی و معدنی به بیش از 80 هزار مگاوات رسید. این ناترازی برق در طی سال‌های اخیر، مؤید کسری 15 تا 20 هزار مگاواتی در کشور است که بیشترین خسارت را بر تولید و صنعت وارد می‌کند.
بدیهی است که قطعی برق صنایع؛ تولید، اشتغال، درآمد و ثروت ملی و منطقه‌ای را متأثر و تصمیمات را در حوزه تولید کالا و توزیع آن، ناکارآمد می‌کند و پیامد بارز آن کمبود کالا و افزایش غیرقابل قبول قیمت‌هاست.
اگر صنعت نفت و گاز که جزو صنایع ملی است را در اقتصاد استان‌ها در نظر بگیریم؛ بخش‌های «صنعت»، «خدمات»، «کشاورزی» و «گردشگری» که چهار رکن اصلی اقتصاد هستند، تحت تأثیر ناترازی و قطعی برق، بیشترین خسارت را تحمل کردند.
طی ماه‌های اخیر در مناطق گرمسیری، واحدهای دامپروری، گلخانه‌ای و تولید لبنیات در پی قطعی مکرر برق، ضرر و زیان کم‌سابقه‌ای را متحمل شدند؛ به گونه‌ای که گرمای تقریبی 45 تا 50 درجه باعث تلفات قابل توجهی شد.
در مناطق سردسیری نیز با توجه به گرمای شدید شاهد حجم بالای گردشگران داخلی بودیم که می‌توانست فرصتی برای واحدهای خدماتی و گردشگری باشد؛ اما همین قطعی مکرر برق و مشکلاتی که برای گردشگران به وجود آمد، در عمل استفاده از این فرصت را برای آنها از بین برد.
در همین شرایط واحدهای پرورش آبزیان که به یکی از بخش‌های مهم تولیدی در کشور تبدیل شده‌اند در تابستان اخیر دچار خسارات متعدد ناشی از قطعی برق شدند؛ واحدهای تکثیر و تولید بچه ماهی که نیازمند شرایط خاص و ویژه‌ای برای نگهداری هستند با این قطعی‌های مکرر و گاهی ناگهانی برق، دچار آسیب شدند.
در این راستا آنچه باید اتفاق بیفتد تا شرایط تولید در واحدهای فعال اقتصادی بهبود پیدا کند، جذب سرمایه‌گذاری‌های جدید در ایجاد انواع نیروگاه‌ها ضرورت دارد. دولت چهاردهم باید بسترسازی کند و منابع موجود را به سمت سرمایه‌گذاری سوق دهد؛ اقتصاد ایران راهی جز جذب سرمایه‌گذاری ندارد. در غیر این صورت اقتصاد ایران مدام ناپایدارتر از قبل خواهد شد.