محمدرضا بهرامن، نایب‌رئیس اتاق ایران طی یادداشتی در گرامیداشت حاج علاءالدین میرمحمد صادقی به تشکل‌گرایی ایشان در احیای نهادهای بخش خصوصی و نهادهای خیریه‌ای و فرهنگی، پرداخت.
متن یادداشت محمدرضا بهرامن به شرح زیر است:
همیشه نوشتن از بزرگان برای من سخت بوده، بزرگانی که هرکدام با عشق به این خاک تمام عمر خود را صرف توسعه اشتغال، کارآفرینی و گسترش بخش خصوصی کرده‌اند.
حاج‌آقا علاءالدین میرمحمدصادقی یکی از بزرگان تولید و تجارت این مملکت بود و سهم بزرگی در مدنیت و شکل‌گیری تشکل‌های صنفی در کشور دارد.
من ایشان را از پیش از انقلاب می‌شناختم. زمانی که پس از فراغت از تحصیل می‌خواستم وارد بازار کار شوم نام آقای میرمحمدصادقی در صنعت گچ کشور پرآوازه بود. از همان دوره جوانی‌شان فردی بسیار مقید به کار جمعی و سرمایه‌گذاری در بخش تولید بودند و البته با توجه به باورهای عمیق مذهبی‌شان رساندن نانی حلال به کارگران را از وظایف خود می‌دانستند.
پس از انقلاب ارتباط من با حاج‌آقا بیشتر شد. فعالان اقتصادی به‌خوبی می‌دانند که اگر تلاش‌های ایشان نبود، شاید امروز اسمی از اتاق بازرگانی نیز وجود نداشت. در فضای اول انقلاب که مالکیت جایی در اذهان نداشت و کارآفرینان و سرمایه‌داران به اشرافی‌گری متهم می‌شدند، ایشان با درایت کامل مجموعه اتاق بازرگانی را حفظ کرده و اجازه نداند بخش خصوصی در کشور از بین برود و دولت همه‌کاره تولید و تجارت شود.
بسیاری از ما فعالان اقتصادی که امروز خود را فعال بخش خصوصی می‌دانیم، خود را مدیون اشخاصی مانند حاج‌آقا میرمحمدصادقی هستیم.
در دهه 70 با حاج‌آقا میرمحمدصادقی، یکی از نخستین تشکل‌های بخش معدن را با نام انجمن سنگ ایران بنیان‌گذاری کردیم. الحق ایشان علاقه و باور بسیار زیادی به کارهای صنفی و تشکل‌گرایی داشتند. به همین خاطر معتقدم باید مشی ایشان را در تشکل‌گرایی، همواره برای خود به‌عنوان الگو سرمایه قرار دهیم.
پس از آن نیز خانه معدن ایران با همکاری ایشان بنیان نهاده شد؛ ایشان پدری معنوی در رأس تشکل می‌بینیم.
افرادی مثل حاج‌آقا میرمحمدصادقی دُر گران‌بهایی در دریای کارآفرینی این مملکت بودند که باید از میراث آنها برای توسعه ملی و پاسداشت کارآفرینی بهره جست.
حاج‌آقا علاء از کارآفرینانی بود که فعالیت‌های خیرخواهانه را به توسعهٔ کسب‌وکارش ترجیح می‌داد. او در تمام عمر فعالیت اقتصادی خود در تلاش بوده که پرچم بخش خصوصی را بالا نگه دارد و معتقد بود بخش خصوصی یار و یاور دولت است. او هیچ‌وقت از مسیر نیکوکاری و مدرسه‌سازی و به‌واسطه آن فرهنگ‌سازی، دور نماند و همیشه در کنار مردم جامعه و فعالان اقتصادی باقی ماند.
حالا حاج‌آقا علاء دیگر در کنار ما نیست اما میراث فکری و فرهنگی ایشان، امانت‌داری و صبوری‌اش، توشه راه همه ماست تا از تجربیاتشان در مسیر توسعه ملی، بهره بگیریم.