صنعت ایران سال‌هاست میان مونتاژ و وابستگی به واردات سرگردان مانده است.
سهم تحقیق و توسعه در بسیاری از صنایع کمتر از یک درصد درآمد است؛ در حالی‌که در کشورهای پیشرفته این سهم چندین برابر است. این شکاف، قدرت رقابت‌پذیری ملی را به‌شدت کاهش داده است.
مسیر آینده صنعت تنها از نوآوری، سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نو و ارتقای بهره‌وری می‌گذرد. تجربه آسیای شرقی نشان می‌دهد پیوند صنعت با دانشگاه، حمایت هوشمند از شرکت‌های دانش‌بنیان و حضور در زنجیره ارزش جهانی، راهی بدون بازگشت است.
صنعتی که در مرز مونتاژ متوقف شود، آینده‌ای نمی‌سازد؛ اما اگر بر نوآوری تکیه کند، می‌تواند هم اشتغال پایدار بیافریند و هم اقتصاد ملی را به افق‌های تازه توسعه برساند.