در این روزگار غبارآلود که گلوله‌ای از بیرون فرود می‌آید و زمزمه‌ای از درون، ستون‌های اعتماد را لرزان می‌کند، باید بیش از همیشه، چشم به روشنی و دل به حقیقت بسپاریم.
سکوت سنگین جهان در برابر زخم‌های وطن، خود حدیثی‌ست از هم‌دستی با تاریکی و درست در همین خلأ، پیام‌هایی به‌ظاهر ساده، اما در باطن زهرآگین در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود؛ پیام‌هایی نه برای آگاهی، که برای انهدام روان جمعی ما طراحی شده‌اند.
شاید هنوز اثبات نشده باشند، شاید هرگز هم اثبات نشوند؛ اما زهرشان، اگر بی‌پاسخ بماند، شکاف می‌آفریند؛ میان مردم و کشور، میان باور و بقا.
اهریمن تاریخ، این‌بار نه با موشک که با شایعه آمده است؛ نه برای فتح سرزمین که برای تسخیر ذهن‌ها و نخستین قربانی‌اش، آنان‌اند که پاک زیستند؛ بی‌هیاهو، بی‌دستاورد شخصی؛ اما با شرافتی پابرجا.
اینجا لحظه تصمیم است؛ یا تکرارگر تاریکی می‌شویم، یا پاسدار روشنایی. مبادا با یک "ارسال"، تیر دشمن را از چله انگشت خود رها کنیم. بیایید این‌بار، او را از درونِ ما، ناامید بازگردانیم. او در پی پیک از میان ماست؛ اما ما پیام‌آور روشنایی خواهیم ماند.