محسن لزومیان، رییس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان نان ایران در گفتگو با پایگاه خبری اتاق ایران آنلاین درباره جایگاه بایسته تشکل‌های اقتصادی، گفت: تشکل‌ها در موقعیتی که باید باشند، قرار ندارند. تشکل‌ها نماینده صنف و تولیدکنندگان هستند. جمعی از فعالان یک صنعت کنار هم جمع شده‌اند، هیأت‌مدیره و رئیس انتخاب کرده‌اند تا صدای آن صنعت باشند و مشکلات و گرفتاری‌هایشان پیگیری شود. اما متأسفانه در فرآیند تصمیم‌گیری‌های کلان کشور، آنجا که باید از ظرفیت کارشناسی این تشکل‌ها استفاده شود، صدایشان شنیده نمی‌شود.
رییس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان نان ایران افزود: دولت نه‌تنها از نظر تخصصی تشکل‌ها استفاده نمی‌کند، بلکه در تصمیمات مهم بدون مشورت با بدنه صنف، نسخه‌هایی می‌پیچد که هیچ تناسبی با واقعیت صنعت ندارند. این تصمیمات اغلب به مانعی برای تولیدکننده تبدیل می‌شوند؛ گویی لباسی را می‌دوزند که اصلاً به قامت این صنعت نمی‌خورد.
او با بیان اینکه تشکل‌ها باید در فرآیند تصمیم‌سازی حضور رسمی، مؤثر و مداوم داشته باشند، خاطرنشان کرد: انتظار می‌رود دولت از طریق نهادهایی مانند شورای گفت‌وگوی دولت و بخش خصوصی، نظرات تشکل‌ها را اخذ کند. اگر قرار است قانون یا بخشنامه‌ای برای یک صنف وضع شود، ابتدا باید نظر کارشناسانه اعضای همان صنف احصا شود. در این صورت، دیگر شاهد تصمیماتی نخواهیم بود که به‌جای حمایت، ترمز تولید شوند.
لزومیان در تشریح مسائل و مشکلات تشکل‌ها و مشکلات صنفی حوزه تخصصی خود، بیان داشت: متأسفانه در صنف ما، شاهد بی‌عدالتی آشکار هستیم. قانونی آورده‌اند که ۲۰ درصد نانوایی‌های سنتی باید تعطیل شده و به سمت صنعتی شدن حرکت کنند. سرمایه‌گذاران بر اساس همین قانون، وارد کار شدند، وام گرفتند، تجهیزات خارجی وارد کردند و خطوط تولید راه‌اندازی نمودند. اما نتیجه چه شد؟ ۴۰ تا ۵۰ درصد این واحدهای صنعتی امروز تعطیل شده‌اند. وقتی صدای تشکل‌ها شنیده نمی‌شود، تولید قربانی خواهد شد چراکه آرد ارزان برای سنتی‌ها، ورشکستگی برای صنعتی‌ها است.
رییس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان نان ایران توضیح داد: مشکل از تبعیض در قیمت آرد است. آردی که به نانوایان سنتی داده می‌شود، دولتی و ارزان است. ولی آردی که کارخانه‌های نان صنعتی مصرف می‌کند، کاملاً آزاد است. حال تصور کنید کارخانه‌ای باید آرد آزاد خریداری و نان را در شهرک صنعتی تولید، بسته‌بندی و بارگیری کند و در فروشگاه عرضه نماید؛ در حالی که نانوای سنتی، با آرد دولتی و بدون بسته‌بندی، نان را به نصف قیمت عرضه می‌کند. آیا این رقابت منصفانه است؟
او در بیان مهمترین انتظاری که از دولت یا دستگاه اجرایی که با آن مستقیم در ارتباط است، گفت: ما یک خواسته روشن داریم. آرد باید یکسان‌سازی شود. یعنی یا آرد نانوایی سنتی هم آزاد شود یا برای نانوایی صنعتی هم همان قیمت یارانه‌ای را در نظر بگیرند. این سرمایه‌هایی که در صنعت نان صنعتی خوابیده، سرمایه ملی است. فرسوده شدن ماشین‌آلات، تعطیلی واحدها و سرخوردگی سرمایه‌گذاران، فقط یک خسارت فردی نیست، بلکه یک ضربه ملی است.
لزومیان خاطرنشان کرد: در دوران کرونا، صنعت نان صنعتی نشان داد چقدر می‌تواند مفید باشد. زمانی‌که نانوایی‌های سنتی تعطیل بودند، کارخانه‌های نان صنعتی در سراسر کشور به صورت سیار از لواسان تا دماوند، از شهریار تا رباط کریم و قرچک و طالقان و حتی سراسر کشور مشغول تولید و توزیع نان بودند. در شرایط بحران مثل جنگ ۱۲ روزه اخیر هم همین کارخانه‌ها فعال بودند و نیاز مردم را تأمین کردند.
این فعال اقتصادی تصریح کرد: بنابراین صنعت نان صنعتی نه تنها در روزهای آرام بلکه در بحران‌ها نیز اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند. ما از دولت می‌خواهیم از این صنعت استراتژیک حمایت واقعی نماید، نه فقط در حرف، بلکه در عمل.