اقتصاد امروز بر دانش و فناوری استوار است، نه صرفاً منابع خام. سهم تحقیق و توسعه در تولید ناخالص داخلی ایران کمتر از نیم درصد است؛ در حالی‌که این رقم در ترکیه ۱.۴ و در کره‌جنوبی نزدیک به ۵ درصد گزارش می‌شود.
چنین شکافی رقابت‌پذیری ملی را تضعیف کرده و خروج نخبگان را تشدید می‌کند.
پیوند دانشگاه، صنعت و سرمایه‌گذاری خصوصی می‌تواند حلقه مفقوده توسعه ملی را پر کند و بهره‌وری عوامل تولید را ارتقا بخشد.
اگر سیاست‌گذاری همچنان دانش را در حاشیه بنشاند، توسعه بر صفحه کاغذ می‌ماند؛ تنها اقتصاد دانش‌بنیان است که سیاست را به واقعیت پیشرفت بدل می‌سازد.