جهان در آستانه عصری است که هوش مصنوعی، موتور رشد اقتصادها خواهد بود؛ بازاری با ارزش چندین تریلیون دلار تا ۲۰۳۰.
ایران اگرچه ظرفیت علمی و انسانی مناسبی دارد، اما سهمی اندک از این بازار به خود اختصاص داده است. نبود سیاست‌های حمایتی، ضعف سرمایه‌گذاری و گسست میان پژوهش و صنعت، موانع اصلی‌اند.
تجربه چین و هند نشان می‌دهد هوش مصنوعی می‌تواند بهره‌وری صنایع سنتی، خدمات مالی، بهداشت و حتی کشاورزی را متحول کند.
آینده اقتصاد ایران وابسته به آن است که این فناوری به متن سیاست‌گذاری منتقل شود؛ هر تأخیری در این مسیر، فاصله‌ای تازه در رقابت جهانی خواهد ساخت.