فقر، فراتر از تغذیه و آموزش، ابعاد دیگری دارد. فقرا از فعالیت‌های مسیر اصلی جامعه طرد می‌شوند و کنار گذاشته می‌شوند. آنها در مقابل اَشکال مختلف ناامنی آسیب پذیر‌تر از دیگران هستند.
در همه کشورها بخش خصوصی اصل است و هیچ زمان به حاشیه رانده نمی‌شود، امیدوارم در همکاری با ترکیه به بخش خصوصی میدان بیشتری داده شود.
تحریم تهدید است و تأثیر آن بر فعالیت‌های اقتصادی و بازار کسب و کار چشمگیر است. درست است که از برخی تهدیدها باید فرصت‌سازی کنیم، اما این معنی را ندارد که بگوییم تحریم تهدید نیست.
سهم تحریم‌ها در بحران اقتصادی ایران بالا است، البته بخش بزرگی از رکود فعلی در اقتصاد ایران از عملکرد بخش‌های تصمیم گیرنده ناشی می‌شود که چاره آن تجهیز منابع از طریق بورس است.
ایران به این نتیجه رسیده است که در محیط بین‌الملل باید با همسایگان خود همکاری داشته باشد، آن هم همکاری‌های بلندمدت و قابل پیگیری که تلاطم‌های داخلی یا خارجی نتواند آن را متوقف کند.
اگر دولت در تصمیمات، از نظرات فعالان اقتصادی استفاده کند دولت مقتدری خواهد بود. در این صورت بهبود مؤلفه‌های عملکردی در دولت دیده می‌شود.
می‌توان اعتقادات و باورها را در سیاستگذاری ملاک عمل قرار داد و گفت که شرایط خاصی داریم، اما این به معنای بومی‌سازی علم اقتصاد نیست.
اقتصادی پویا و فعال می‌شود که با جامعه بین‌الملل ارتباط داشته باشد؛ قطعاً با انزوا هیچ کشوری موفق نخواهد بود.
انتظار داریم روابط اقتصادی با کشورها اثرات بلندمدت در کشور داشته باشد اما این اثرات زمانی پدیدار می‌شود که در شرایط اضطرار تصمیم نگیریم.
به‌گفته کارشناسان در سال 1399 شاهد سیاستگذاری اقتصادی عمده‌ای نبودیم؛ بیشتر تصمیمات مربوط به امور روزمره و دستگاه اجرایی بود که با بی‌نظمی در اجرا نیز مواجه شد.