پیمان مشارکت اقتصادی جامع منطقه‌ای (RCEP) بزرگ‌ترین پیمان تجارت آزاد جهان است که در تاریخ یکشنبه 15 نوامبر 2020 (برابر با 25 آبان 1399) بین 15 کشور آسیا و اقیانوسیه، مشتمل بر 10 کشور جنوب شرق آسیا (آسه آن) متشکل از مالزی، اندونزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند، کامبوج، لائوس، میانمار، ویتنام و برونئی و پنج کشور چین، ژاپن، کره جنوبی، استرالیا و نیوزیلند پس از هشت سال مذاکره به امضاء رسید.
این پیمان، حدود 30 درصد از تولید ناخالص داخلی جهان و بازاری معادل 2.2 میلیارد نفر یا تقریباً 30 درصد از جمعیت جهان را دربرمی گیرد و هدف آن حذف تدریجی موانع تعرفه‌ای و غیر تعرفه‌ای در حوزه تجارت کالا، حذف تدریجی محدودیت‌ها و اقدامات تبعیض‌آمیز در حوزه تجارت خدمات و ایجاد محیط سرمایه‌گذاری آزاد، تسهیل‌کننده و رقابتی در منطقه است.
با توجه به اهمیت بالای این توافق اقتصادی که دارای دلالت‌های بسیار مهمی برای اعضاء و اقتصادهای خارج از آن است، مرکز پژوهش‌های اتاق ایران اقدام به بررسی این پیمان کرده است تا ضمن ارائه تصویری از خود توافق، دلالت‌های شکل‌گیری این بلوک اقتصادی قوی و بیرون بودن کشور از زنجیره ارزش شکل گرفته حول آن را شرح دهد.
کاهش قدرت رقابت‌پذیری کشور در عرصه تجارت بین‌الملل تحت تأثیر رفتار ترجیحی در زمینه تعرفه‌های گمرکی بین بازیگران این پیمان، ناهماهنگی با رویه‌های تجارت منطقه‌ای و حتی دشوار شدن مسیر پیوستن به نهادهای بین‌المللی ازجمله سازمان جهانی تجارت در سال‌های پیش رو، در کنار انزوای اقتصادی و سیاسی ایران در بلندمدت و عدم التزام به پیروی از قواعد تسهیل‌کننده بین‌المللی، بخشی از آثار اقتصادی و ژئوپلیتیک این پیمان برای کشور خواهد بود.
متن کامل گزارش «بزرگ‌ترین پیمان تجارت آزاد جهان (RCEP) و دلالت‌های آن برای جهان و ایران» را اینجا مشاهده کنید.