برای رفع موانع تولید داخلی، فراهم کردن فضای مناسب کسب و کار و اصلاحات درونی، باید با تمام کشورهای دنیا تعامل سازنده داشته باشیم. اگر با کشورها رابطه مناسب سیاسی و اقتصادی داشته باشیم، گزینه‌های مختلفی برای توافقات سازنده پیش روی ما خواهد بود و می‌توانیم بهترین گزینه را انتخاب کنیم. شرایط باید برای انعقاد قراردادهای همکاری مهیا باشد. انتظار داریم روابط اقتصادی با کشورها اثرات بلندمدت در کشور داشته باشد اما این اثرات زمانی پدیدار می‌شود که در شرایط اضطرار تصمیم نگیریم. یعنی روابط اقتصادی ما نباید تحت شرایط اضطرار و ناچاری باشد. برای انعقاد هر قراردادی نیاز به پروژه‌های تحقیقاتی داریم، هزینه و مزایا باید بررسی شود، بخش‌های دانشگاهی باید در مورد این نوع قراردادها تحقیق کنند و بعد از اینکه مزایا مشخص شد، همچنین سازگاری فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کشورها باید به هم نزدیک باشد تا بتوانند تعامل سازنده‌تری داشته باشند.
در قراردادها قطعاً نباید ابهامی باشد. باید از کشورهایی که تعاملات موفق داشته‌اند، الگو بگیریم. ثبات سیاسی، ثبات فرهنگی و ثبات اقتصادی در تعاملات سازنده اهمیت دارد.
پیشنهاد این است که تلاش کنیم سرمایه‌گذاری خارجی بیشتر بر اساس پروژه باشد. سرمایه‌گذاری خارجی به صورت رقابتی اگر جذب شود، اثربخشی آن چند برابر می‌شود. همچنین در قراردادها نباید کشوری از حق انحصار برخوردار باشد. دو کشور باید در کسب منافع شرایط یکسانی داشته باشند.
همزمان با امکاناتی که مثلاً چین برای ما فراهم می‌کند، می‌توانیم از منافع کشورهای دیگر مانند کشورهای اروپایی هم برخوردار شویم. پس در تعاملات نباید محدودیتی در روابط برای کشوری ایجاد شود. توازن در روابط اصل است. قرارداد فی مابین حتی باید منجر به ایجاد رقابت میان کشورهای دیگر برای ورود سرمایه به ایران باشد. برای پیشرفت کشور باید بتوانیم از امکانات تمام کشورهای دیگر بهره ببریم. توافق دوجانبه باید قدرت چانه‌زنی ما را بیشتر کند.
پاسخگو بودن کشورها اساس توسعه است. باید بر اساس نیاز و اولویت‌های توسعه و پیشرفت سرمایه‌گذاری خارجی را جذب کنیم و جذب سرمایه مورد به مورد مشخص باشد. در جهان در حال تغییر، سیاست‌گذاری‌ها و نظارت‌ها باید تحت اختیار کشور باشد. حضور خارجی‌ها در پروژه‌ها فقط باید به عنوان پیمانکار باشد تا قدرت نفوذ ما برقرار باشد. اگر پیشرفت کار متناسب با قرارداد نبود، باید شرایط جابه جایی پیمانکار را داشته باشیم. قرارداد بلندمدت نباید محدودیتی بر ما تحمیل کند. حاکمیت ملی باید مسلط بر روابط با کشورها باشد.
مالکیت ملی بر سرزمین باید در هر رابطه و قراردادی بدون هیچ قید و شرطی برقرار باشد. ما با دنیا سر جنگ نداریم. برای رفاه مردم باید از امکانات بین‌المللی بر حسب نیاز و شرایط استفاده کنیم. قرارداد دوطرفه نباید به معنی تقابل با کشورهای دیگر باشد. هر قراردادی فقط باید در جهت منافع ملی و کسب مالکیت ملی باشد.