سال «جهش تولید با مشارکت مردم»
مطالعات دانشگاهی نشان میدهد «جمعیت» و «سرانه تولید ناخالص داخلی» همبستگی قوی و بالایی با پیروزیهای المپیکی دارند. وزنههای سنگین اقتصادی مانند چین، آلمان و روسیه میان 5 کشوری بودند که بیشترین مدالها را در ریو درو کردند.
سروش رحیمیان تحلیلگر شرکت سرمایهگذاریکارآفرینی سیمرغ آریا به بررسی میزان تاثیرپذیری اقتصاد برزیل از برگزاری المپیک پرداخته است.
مسئولان و سازماندهندگان در ژاپن برای المپیک بعدی، نیاز به 500 درصد بودجه مازاد برآورد کردهاند.
صرف 350 میلیون یورو برای بردن مدال در هر 4 سال یکبار، به نظر زیاد میآید، اما این هزینه بسیار اندکی از کل هزینههای عمومی در همین دوره زمانی است. اگر نسبت به خودمان به عنوان یک ملت برای ورزش احساس خوبی داشته باشیم، به نظر میرسد این پول برای هر کداممان بسیار خوب خرج شده است.
بحران صندلی خالی و فروش نرفتن بلیتها تا حدی است که در المپیک، برای اولین بار فروش قسطی بلیت رایج شده است. هزینه بلیتهای 40 دلاری که با تخفیف برای بازنشستگان به 20 دلار هم می رسد، طی سه قسط در سه ماه میتواند پرداخت شود؛ یعنی کمتر از 7 دلار در هر ماه.
سروش رحیمیان، تحلیلگر شرکت سرمایهگذاری سیمرغ آریا در یادداشتی به فعالیت شرکتهای بزرگ و استراتژی تبلیغاتی برندهای «نایکی» و «آدیداس» در زمینه اسپانسرینگ المپیک ریو پرداخته است.
در سال 1980، 65 کشور به رهبری آمریکا بری اعتراض علیه حمله شوروی به افغانستان، المپیک را تحریم کردند. شوروی نیز در واکنش به این اقدام، در سال 1984، با 15 کشور دیگر المپیک را تحریم کرد.
در المپیک ریو، ۵۱ درصد بیش از بودجه در نظر گرفته شده تا کنون هزینه شده است. رقم کل هزینه میزبانی این رقابتها، به ۴.۵۸ میلیارد دلار رسیده است.
هفت سال پیش همه تصور میکردند المپیک میتواند ریو را مانند توکیو و سئول به لحاظ اقتصادی جلو بیندازد؛ اما زمان چیز دیگری را ثابت کرد.
هر کشوری برای میزبانی بازیهای المپیک اهداف خودش را دنبال میکند. برای مثال در مورد المپیک پکن در سال 2008 چین به دنبال این بود که قدرت ولخرجی چشمبادامیها را به رخ جهان بکشد.