علی اکبر شعبانپور، مدیرعامل شرکت ملی نفت‌وگاز
بزرگ‌ترین میدان گازی جهان است، بخشی از آن در آب‌های ایران و بخشی دیگر در قطر است. در ایران همه آن را با نام «پارس جنوبی» می‌شناسند؛ میدانی که به محل رقابت ایرانی‌ها و قطری‌ها تبدیل شده چرا که میدانی مشترک است و در اولویت کاری قرار دارد. قطر شاید تنها به اندازه یکی از شهرهای کوچک ایران باشد اما تا کنون موفق شده گاز بیشتری نسبت به ایران از دل بزرگ‌ترین میدان گازی جهان بیرون بکشد. اما ایران برای اینکه با این کشور کوچک حاشیه خلیج‌فارس رقابت کند و در زمینه بهره‌برداری از منابع هیدروکربنی این میدان از آن پیش بیفتد باید به فکر راهکارهای بسیاری باشد؛ یکی از این راهکارها استفاده از حداکثر توان بخش خصوصی است. البته آنطور که علی‌اکبر شعبانپور نایب‌رئیس مدیرعامل شرکت ملی نفت‌وگاز پارس در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران ادعا کرد در حال حاضر تمامی مجموعه پارس جنوبی با همکاری و مشارکت بخش خصوصی اجرایی شده‌است. البته طبق گفته شعبانپور این قراردادها در مرحله امضا به طور صد در صد توسط بخش خصوصی صورت نگرفته‌است اما در بخش‌های پایینی نظیر بخش‌های اجرایی و خدمات از شرکت‌های صد در صد خصوصیِ داخلی استفاده شده‌است.
مشارکت بخش خصوصی در مجموعه پارس جنوبی به چه صورت بوده‌است؟
استفاده از توان و ظرفیت‌های بخش خصوصی در میدان گازی که به عرصه رقابت ایرانی‌ها و قطری‌ها تبدیل شده از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. علی‌اکبر شعبانپور در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران در مورد استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی داخلی در میدان گازی مشترک پارس جنوبی گفت: «همه مجموعه پارس جنوبی از بخش حفاری، بخش ساخت، نصب و راه‌اندازی سکوها، بخش ساخت لوله، اجرا و راه‌اندازی آن، و سایر بخش‌ها از طراحی تا ساخت همگی توسط مشارکت بخش خصوصی بوده‌است.»
به این ترتیب طبق گفته مدیرعامل شرکت ملی نفت‌وگاز پارس، همه این موارد از سوی شرکت‌های ایرانی انجام شده‌است. البته او در ادامه تأکید کرد: «در بخش حفاری، شرکت‌ها کاملاً خصوصی بوده‌اند، اما در بخش سکو و بخش حفاری شرکت‌هایی بوده‌اند که صد در صد خصوصی نیستند، هر چند این شرکت‌ها نیز از شرکت‌های خصوصی استفاده زیادی برده‌اند. به این ترتیب ارتباط‌ها به نوعی برقرار است اما شرکت‌ها اغلب صد در صد خصوصی نیستند.»
نکته قابل تأملی که در صحبت‌های شعبانپور وجود دارد این است مشارکت بخش خصوصی در مرحله امضای قرارداد اصلی (که به صورت EPC بوده) به صورت صد در صد برقرار نبوده‌است. او در این باره گفت: «بخش خصوصی داخلی در مرحله امضای قرارداد اصلی به صورت صد در صدی حضور نداشته‌است ولی لایه‌های پایینی که بخش‌های اجرایی، خدمات و سرویس‌های فنی بوده، به صورت صد در صد از بخش خصوصی داخلی استفاده شده‌است.»