چالش انرژی در ایران با افزایش عرضه حل نخواهد شد؛ بلکه با مدیریت تقاضا و مصرف هوشمند قابل برنامه‌ریزی است. واحدهای بزرگ صنعتی، اگر الگوی مصرف خود را اصلاح کنند، می‌توانند از مصرف‌کننده انرژی به کنشگر بهره‌وری ملی تبدیل شوند.
در اقتصاد امروز، مدیریت تقاضا به معنای استفاده از فناوری‌های پایش و کنترل، سازوکارهای انگیزشی و نظام قیمت‌گذاری واقعی برای اصلاح رفتار مصرف است. در این رویکرد، هم‌زمان با افزایش کارایی، اتلاف، کاهش می‌یابد و هزینه فرصت انرژی به نفع تولید و صادرات تغییر می‌کند.
تجربه کشورهایی چون ژاپن و کره‌جنوبی نشان می‌دهد که رشد پایدار، نه بر پایه تولید بیشتر، بلکه بر پایه مصرف خردمندانه بنا می‌شود.هر بنگاه صنعتی که مصرف را بهینه کند، هزینه را می‌کاهد، بهره‌وری را می‌افزاید و ثبات انرژی کشور را تقویت می‌کند.
بخش خصوصی، شریک اصلی این گذار است؛ سرمایه‌گذاری آن در فناوری‌های کارآمد، سودآورتر از تولید انرژی جدید خواهد بود. مدیریت انرژی، بازنگری در منطق توسعه است؛جایی که انرژی دیگر نهاده تولید نیست، بلکه سرمایه دانایی و دوام اقتصادی است.