علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی روز گذشته در جلسه هیات‌نمایندگان اتاق ایران در جمع 400نفره فعالان اقتصادی کشور حاضر شد. محسن جلال‌پور رئیس اتاق ایران نیز از تعامل خوب این وزارتخانه با فعالان اقتصادی یاد کرد. تعامل خوبی که وزارت کار برقرار کرده هنوز جای پیشرفت دارد. سونیا اندیش عضو هیات رئیسه اتاق تبریز در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران معتقد است این تعامل در قالب مثلث دولت، کارگر و کارفرما نمود پیدا کرده‌است که اگر هر سه ضلع آن به درستی عمل نکند مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد. 19سال پیش که اندیش کار خود را به عنوان مهندس و فعال اقتصادی در تبریز آغاز کرده به عنوان یک زن، نقش مبارز را ایفا کرده‌است و امروز به عنوان عضو هیات رئیسه اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی تبریز صدایی مطرح در جمع فعالان اقتصادی کشور به شمار می‌آید.
سونیا اندیش در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران می‌گوید: «من حداقل 14 سال در هیات‌های حل اختلاف کارگری-کارفرما بوده‌ام. مشکل اساسی ما مشکل قانون کار است.» او ادامه می‌دهد: «این قانون شدیداً به بازنگری احتیاج دارد. بیشتر از 30سال از تدوین آن می‌گذرد. شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه تغییر پیدا کرده‌است. سیل فارغ‌التحصلان ما زیاد شده‌است.»
طبق گفت این عضو هیات نمایندگان اتاق ایران، نگرش موجود برای تعامل با کارگران، نگرش «های‌تک» است. او می‌گوید: «وضعیت جامعه ما نیز در رابطه با ارتباط کارگر و کارفرما مانند 30 سال پیش نیست. این وضعیت به هیچ عنوان به شکل 30 سال پیش قابل تعریف نیست.» او ادامه می‌دهد: «به این ترتیب از آنجا که قانون ما مشکل دارد روابط کارگری و کارفرمایی به درستی تدوین و تبیین نشده‌است. به همین خاطر ما در زمینه تعامل وزارت کار با تشکل‌های کارگری و کارفرمایی به خاطر همین نقص قانون مشکل داریم.»
به این ترتیب طبق گفته اندیش باید در مرحله نخست زیرساخت‌های قوانین حل بشود. او می‌گوید: «این زیرساخت‌ها شامل اصلاح قوانین و فرهنگ‌سازی است که این‌ها الزاماً تنها به مربوط به وزارت کار نیست. این یک کار جمعی است. فرهنگ کار و کارآفرینی باید نهادینه شود.»
این عضو هیات رئیسه اتاق تبریز در ادامه صحبت‌های خود به بخش دیگری از مشکلات نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «بخش دیگری از مشکل نیز به عدم تعامل کارگر، کارفرما و وزارت کار است. یعنی یک مثلث دولت، کارگر و کارفرما داریم که با هم به درستی تعامل نمی‌کنند. معمولاً تلاش جامعه و فرهنگ به این سمت می‌رود که کارگر و کارفرما را همیشه مقابل هم قرار می‌دهند.»
او در پایان می‌گوید: «اگر شما وارد کارخانه‌ای بشوید که در آن بهترین، مجهزترین و های‌تک‌ترین ماشین‌آلات در آن چیده شده باشد، برای تولید آماده باشد اما نیروی انسانی یا کارگر آنجا نباشد، کسی نمی‌تواند ادعا کند آن کارخانه فعال است و کسی هم نمی‌تواند در برابر آن ادعای کارخانه‌داری کند.» او ادامه می‌دهد: «در مقابل نیز اگر کارگری وارد کارخانه‌ای بشود که در آن تجهیزات و سرمایه‌گذاری لازم صورت نگرفته باشد، یعنی فقط خودش باشد و یک سالن، آن هم قابل تعریف نیست. این‌ها لازم و ملزوم یکدیگر هستند.»