ما یک دوران سخت اقتصادی را پشت سر گذاشته ایم که روابط اقتصادی و مالی در این دوران با تمام دنیا به سطح نامناسبی رسیده بود. سعی کشور ما در ۵۰ سال گذشته صنعتی شدن بوده است ولی به دلیل اقتصاد نفتی، میزان واردات همیشه بیشتر از بخش صادرات بوده است. ما بیشتر وارد کننده کالاهایی هستیم که نقش مواد اولیه را ندارد و عموما کالاهای نیمه تمامی هستند که در کشور به مرحله آخر تولید میرسند. در چند سال اخیر هم بخشی از واردات، کالاهای واسطه ای بودند. متاسفانه دلیل دیگر واردات بیشتر از صادرات، بحث دلار مبادله ای است. دلار مبادله ای برای تولید کنندگان این جاذبه را دارد که به جای تولید، واردات انجام دهند و کالای وارد شده را به نام کالای داخلی بفروشند. اکنون شاهد افزایش واردات از کشورهای اتحادیه اروپا هستیم. اگرچه وقتی واردات کمتر از صادرات باشد، به خودی خود خوشایند نیست، اما این نشان از آن دارد که برجام توانسته رابطه اقتصادی ایران و اروپا را احیا کند. بیش از ۲۰۰ هیات بازرگانی در سال گذشته وارد ایران شدند و با قراردادهای تجاری به فعالیت اقتصادی پرداخته اند. اما سود واقعی برای کشور ما زمانی اتفاق میافتد که این ارتباط اقتصادی باعث تولید داخلی به ارزشی بیشتر از ارزش واردات شود که آنگاه میتوان گفت این ارتباط رو به پیشرفت از دستاوردهای برجام است. تمرکز ما باید بر افزایش تولیدات داخلی و حتی صادرات باشد. بازار اروپا تشنه محصولات پتروشیمی ایران است. اگر بتوانیم هزینه حمل و نقل را کاهش دهیم، همانطور که چین با این کار به افزایش صادرات رسید، میتوانیم به افزایش صادرات کمک کنیم. دولت میتواند از طریق اختصاص دادن یارانه به بخش حمل و نقل به صادرکنندگان محصولات برای تحقق این مهم و ورود به بازار رقابتی کمک کند. همچنین ارزش افزوده نباید از بدو صادرات گرفته شود، چون منجر به بالا رفتن قیمت میشود که باعث عقب ماندن از بازار رقابتی اروپا میشود. همچنین باید بهجای واردات مواد اولیه، به تولید مواد اولیه در داخل کشور بپردازیم تا هزینه کالای نهایی کاهش پیدا کند. برای توسعه صادرات ضروری است که ما تمام نهادهای مرتبط را دور هم جمع کنیم، بتوانیم از تمام ظرفیتهای موجود آگاه باشیم و از هر فرصتی استفاده کنیم تا صادرات به اروپا افزایش یابد که این هم دور از نظر نیست. ما بیشتراز واردات مواد اولیه نیاز به وارد کردن سرمایه و سرمایهگذار به داخل کشور داریم. کشور ما مزیتهای زیادی دارد و از آن جمله، ظرفیت سرمایهگذاریهای کلان در حوزههای انرژی و گاز و نفت است. اکنون با تحقق برجام، امکان سرمایهگذاری شرکتهای نفتی بزرگ جهان، در بازار انرژی ایران فراهم شده است. همزمان دولت باید برای سرمایهگذاران، امنیت اقتصادی ایجاد کند و ضمانتهای لازم به طرفهای ایرانی و خارجی برای سرمایهگذاری داده شود. این امنیت نه فقط در حوزههای اقتصادی بلکه در تمام حوزهها باید تضمین شود.