در نشست صبحانه (27 اردیبهشت) اتاق ایران، یکی از افراد حاضر، با اشاره به فاجعه سد گتوند از مهندس چیت چیان وزیر نیرو پرسید "هزینه اشتباهات دولت ها را چه کسی باید بپردازد؟"
پرسش بسیار به جا و قابل تأملی بود. فاجعه سد گتوند یکی از اشتباهات بزرگ نهاد دولت در ایران است.ماجرای گتوند از این قرار است که با یک اشتباه محاسبه نشده و تغییر مکان سد، پس ازصرف میلیاردها تومان هزینه برای احداث آن، امروز با فاجعه زیست محیطی وحشتناکی روبرو هستیم.
کوهی از نمک که توسط آب ذخیره شده در پشت سد تبدیل به معدنی از فاجعه شده و بهترین و حاصل خیزترین زمین های زراعی استان زرخیز خوزستان را تهدید می کند.
بمب نمکی این دریاچه به تهدید جدی منطقه تبدیل شده و طبق معمول، دولت ها مشغول پاسکاری تقصیرها هستند و در نهایت، هیچ کس پاسخگوی این اشتباه بزرگ نیست که اگر هم باشد،برای مردمانی که باغ و مزرعه و محیط زیست خود را از دست داده اند، ارزشی ندارد.
سد گتوند و ده ها پروژه اشتباه دیگر ازجمله خطاهای بزرگ نهاد دولت به شمار می روند و با توجه به استیلای سیاست بر اقتصاد و همچنین ضعف کارشناسی سیاست گذار در کشور ما احتمالا باز هم شاهد این اشتباهات فاحش خواهیم بود.
وقتی به این فجایع فکر کنیم متوجه می شویم که هزینه های مالی این خطاهای بزرگ در برابر عواقب وحشتناک زیست محیطی و اجتماعی ناچیز و بی مقدار است.
وقتی فکر می کنم یاد ده ها طرح و برنامه ای می افتم که به صورت آزمون و خطا در کشور ما اجرایی شده و هزینه های گزافی به دنبال داشته بی آن که به هدف نزدیک شود.مصداق ها فراوان است و شاید بد نباشد که رسانه ها به دور از جهت گیری های سیاسی،فهرستی از اشتباهات فاحش دولت ها را منتشر کنند .
در نهایت این پرسش در ذهن مطرح می شود که راه حل چیست؟ دنیا برای جلو گیری از این فجایع چه کرده است؟ و این که هزینه اشتباهات دولت هارا چه کسی باید بپردازد؟