فعالان اقتصادی این روزها در روند کسب‌وکار خود با سامانه‌های مختلفی روبرو هستند؛ سامانه دادور، یاور، نیما، بهین یاب، هوشمند بازرگانی، سخا، ثنا و غیره. شمار این سامانه‌ها آنقدر زیاد شده به‌طوری‌که هر دستگاه اجرایی برای خود سامانه مستقلی دارد. هدف این دستگاه‌ها تسریع در امور بوده اما در حال حاضر تعدد آن‌ها و مشکلات موجود در استفاده از آن‌ها به چالشی میان کارکنان دستگاه‌ها و ارباب رجوع تبدیل شده است.
کارکنان دستگاه‌های اجرایی هرگونه نقص در ارائه خدمات را به سیستم آنلاین، مربوط می‌دانند. در پاره‌ای موارد حتی بالاترین مقام در هرم سازمانی هم نمی‌تواند متغیرهای ساده سیستم را ویرایش کند. از سوی دیگر، برقراری ارتباط با مدیران سامانه در مرکز نیز بسیار زمان‌بر است؛ گاهی عملاً از کار افتادن یا ایجاد مشکل در این سامانه‌ها خود به توقف انجام امور منجر می‌شود.
سؤال اینجاست که سامانه‌های موجود، کار را تسریع می‌بخشند؟ این‌طور که به نظرمی آید آنقدر دستورالعمل‌ها و بخشنامه‌ها به نفع سازمان‌ها نهادینه‌شده است که تمام منفعت برای سازمان در نظر گرفته‌شده و نه مراجعه کننده. عدم وجود زیرساخت مناسب، اختلال در اینترنت، ذخیره‌سازی اطلاعات مشابه در سامانه‌های مختلف و دوباره‌کاری‌های مجازی، آدرس‌های متفاوت اینترنتی و شناسه‌های کاربری متفاوت، شرایط را به ناهنجاری سامانه‌ای در کشور مبدل کرده است. این مشکلات در استفاده از سامانه‌های موجود آنقدر به چشم می‌خورند که دیگر فعالان اقتصادی سامانه‌های سازمان‌ها را یک مشکل بزرگ در بروکراسی اداری تفسیر می‌کنند. عدم کارایی این سامانه‌ها بیشتر به ایجاد اختلال در فضای کسب‌وکار منجر شده‌اند تا بهبود آن.
پیشنهاد می‌شود سامانه‌های خدماتی آنلاین در یک درگاه مشخص و به صورت پنجره واحد ارائه شود. فراموش نکنیم که راه‌اندازی این سامانه‌ها افزایش بهره‌وری بوده است؛ موضوعی که دست کم در شرایط کنونی میسر نشده است.