سال 1391 در هنگام برگزاری مراسم روز ملی صادرات که با صدور بخشنامه‌های عجیب از طرف دولت و ممنوعیت‌های صادرات 52 قلم کالا و واردات 72 قلم کالای دیگر مواجه بودیم، استاندار وقت نگران حضور در مراسم بود و اینکه بایستی به صادرکنندگان مظلوم چه گفته شود. در زمان تحویل تندیس و لوح تقدیر یکی از صادرکنندگان نمونه که در آن سال صادرکننده نمونه کشوری هم شده بود یک سؤال ساده پرسیده من چه باید بکنم ؟ چشم‌ها و مغزهای یخ‌زده ما در جستجوی کلماتی بود که هیچ‌وقت نتوانستیم آنان را بیابیم .
به نظر می‌رسد در آستانه روز ملی صادرات سال 97 تاریخ در حال تکرار است و از حالا بایستی به فکر جواب این‌همه چراها در باب صادرات کشور باشیم .چند ماهی است تکانه ارزی جدید در اقتصاد کشور با وسعت و عمق بیشتر اساس اقتصاد، تولید، صادرات و معیشت مردم را به لرزه درآورده است .نبود یک استراتژی مشخص، صدور بخشنامه‌های خلق‌الساعه ، عدم همراهی مردم باسیاست‌ها، کم اثری صحبت‌ها و قول و قرارهای مسئولین، همگی موجب سردرگمی در بازار کشور شده است. به شکلی که حتی مدیران عالی گمرک کشور هم از خیل عظیم دستورات به ستوه آمده و آنان را غیرقابل اجرا می‌دانند. حاصل تشکیل کمیته سران قوا که دارای اختیارات فراوان از سوی مقام معظم رهبری هم هستند نیز فقط در یک سری از اقدامات تعزیری و نظارتی ظهور یافته و تاکنون گره‌ای از مشکلات نگشوده است.
امروز صادرکنندگانی که قراردادهای بلندمدت با طرفه‌ای تجاری خویش دارند سرگردان در حال محاسبه ضرر و زیان خود و تکاپو برای حفظ موجودیت کسب‌وکار خویش‌اند. میلیاردها دلار بازار که طی سال‌ها و با زحمات و تحمل هزینه‌های فراوان به‌دست‌آمده یکی‌یکی از کف می‌رود. اصرار دولت بر پیمان‌سپاری ارزی به‌رغم وجود اختلاف فراوان در قیمت‌های پایه صادرات، تجار و ترخیص‌کاران را به استفاده از روش‌های غیرمنطقی و بعضاً غیرقانونی سوق می‌دهد و کم‌کم اخبار قاچاق کالاهای مختلف از سوخت گرفته تا گوجه‌فرنگی به‌صورت تکراری شنیده می‌شود.
معتقدم به‌رغم عمق مشکلات فعلی و فضای ملتهب بین‌المللی امکان گذر از این شرایط امکان‌پذیر است . انسجام فکری و عملی دستگاه‌های ذی‌ربط، ایجاد امنیت ذهنی و روانی در مردم، همفکری و استفاده از پیشنهادت بخش خصوصی و صدالبته جلوگیری از سوءاستفاده‌های معمول در این شرایط می‌تواند کمک فراوانی به رفع این مشکلات داشته باشد. بخش خصوصی از خود می‌پرسد چرا تصمیم‌گیری همفکری تصمیم گیران با ما فقط در حد برگزاری جلسات ظاهری و بدون نتیجه است؟ چگونه است که هیچ نهادی در کشور جوابگوی بازارهای ازدست‌رفته و ضرر و زیان عظیم در حال وقوع نیست و بالاخره اینکه برای آینده چه باید کرد؟
همیشه در شعارها صادرات را محور توسعه کشور قلمداد کرده‌ایم بیایید در شعور هم بدان اعتقاد داشته باشیم شاید امسال جوابی برای صادرکنندگانمان بیابیم.