چند روزی است عجیب در این فکر فرو رفتم که انسان این موجود مدعی تا چه حد ضعیف و ناتوان است اگر لطف خدا نباشد یک ویروس، تنها یک ویروس از میلیون‌ها ویروس و از میلیاردها فاکتور ریسک حاکم بر این جهان چه جنجالی که به پا نمی‌کند.
شیرازه‌ی ارتباطات و تعاملات عادی جامعه جهانی و صدالبته کشور ما چنان تحت تأثیر بیماری کرونا قرارگرفته که به‌سختی می‌توان گفت شبیه آن در این وسعت در دهه‌های اخیر وجود داشته است. آنچه این روزها در کشور شاهد هستیم ملغمه‌ای است از ضدونقیض‌هایی که گاه نهایت غرض پروردگار از خلقت انسان را در قاب انسانیت کامل به تصویر می‌کشد و گاه چهره رذل و پست اندک انسان‌نماهایی که جز ظاهر چیز دیگری از انسانیت به ارث نبرده‌اند. این روزها می‌بینیم که اگرچه از تماس‌های فیزیکی و نزدیک منع گردیده‌ایم اما دل‌های مردم بسیار به هم نزدیک‌تر شده و شبنم‌های مهربانی بر برگ برگ روزهای این روزگار پراسترس طراوتی از امید و همدلی را به ارمغان آورده است.
این روزها به‌واقع روزهای آزمایش انسان و انسانیت است. روزهایی که مسئولیت اجتماعی در تمام سطوح فرد و جامعه و ازجمله بنگاه‌های اقتصادی به مقوله‌ای فراگیر و ضروری برای مدیریت بحران تبدیل گشته است.
بنگاه‌های اقتصادی بخش خصوصی شاید در این برهه از زمان در بوته سخت‌ترین آزمون‌ها قرارگرفته‌اند که ترکیبی از مؤلفه‌های اقتصادی، اجتماعی و انسانی را یکجا با خود به همراه دارد. تحریم و جنگ اقتصادی دشمن و خود تحریمی‌ها و بی‌تدبیری‌ها در حوزه محیط کسب‌وکار گلوی بخش خصوصی و صاحبان بنگاه‌ها را درسال 1398 فشرده و در شرایطی که تلاش‌های بی‌وقفه مدیران بخش خصوصی برای تأمین هزینه‌های انتهای سال و حفظ بنگاه‌ها در کنار نگرانی از ریسک‌های محیط کسب‌وکار در سال 1399 فشاری مضاعف را بر تمام فعالان اقتصادی تحمیل نموده بود ناگهان سروکله ویروس تاج‌دار پیدا شد و در چشم برهم زدنی بحران واقعی جدیدی آفرید که شاید پیش‌بینی آن تا سه ماه قبل برای کمتر مدیری در بخش خصوصی امکان‌پذیر بود. حال علی‌رغم همه مشکلات و فشارهای وارده بر دوش بخش خصوصی کشور در شرایطی هستیم که جامعه به‌شدت نیازمند ایفای مسئولیت‌های اجتماعی فعالان اقتصادی در ارتباط با بحران شیوع بیماری کروناست. جای تأمل نیست و فرصت بسیار اندک. شکی نیست که این برهه از تاریخ و عملکرد بخش‌های مختلف جامعه همچون دولتمردان، کادر پزشکی و درمانی، فعالان مدنی، فعالان بخش خصوصی و... خوب یابد، زشت یا زیبا بر لوح تاریخ کشورمان برای همیشه ثبت خواهد گردید و ایرانیان و جهانیان در آینده نزدیک و دور ما را به قضاوت خواهند نشست.
امروز روز مردانگی و ایستادگی بخش خصوصی است که کمر زیر بار مشکلات خم کرده اما در شرایط کنونی نباید خم به ابرو آورده و تمام توان خود را در مسیر کمک به مردم بسیج نماید. بی‌شک حفظ سلامت کارکنان به هر قیمتی باید در اولویت اول مسئولیت اجتماعی هر بنگاه اقتصادی باشد. طرح‌ریزی برنامه‌های نوآورانه و متناسب برای کمک به جلوگیری از پیشروی بیماری همچون تأمین اقلام بهداشتی و درمانی برای اقشار آسیب‌پذیر، همکاری در آموزش جامعه برای مبارزه با بیماری، به میدان آوردن فناوری‌های نوین برای توزیع مایحتاج مردم و توزیع عادلانه محصولات و خدمات به‌منظور به حداقل رساندن حضور مردم در جامعه، تولید مسئولانه و جهادی برای جلوگیری از کمبودها در بخش بهداشت و درمان و ده‌ها نمونه‌ی دیگر می‌تواند مصادیقی باشد ازآنچه بخش خصوصی کشور در راستای مسئولیت اجتماعی خود موظف به انجام آن در این برهه خاص است. جای بسی خوشحالی است فعالان اقتصادی این مهم را درک نموده و با راه‌اندازی کمپین نفس حرکت خود را در این مسیر آغاز کرده‌اند.
امروز روزی است که دنیا ببیند و بداند سروده‌های شعرای ما از بطن فرهنگ و ارزش‌های کهن مردمان ایران‌زمین بر زبان آنان جاری و بر سر در سازمان ملل متحد برای همه جهانیان نقش بسته است: «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند»
شاید امروز روزی است که برخلاف دستور مهمانداران پرواز برای شرایط اضطراری باید فعالان بخش خصوصی کشور ابتدا ماسک را بر مسیر تنفس جامعه گذاشته و همچون گذشته نشان دهند که برای حفظ سلامت مردم و میهن حاضر به گذشتن از خود هستند.