در تاریخ پرافتخار ایران، چهره‌هایی ظهور کرده‌اند که نام و یادشان تا ابد در حافظه این سرزمین خواهد ماند.
حاج سیدعلاءالدین میرمحمدصادقی از آن شخصیت‌های بی‌بدیلی بود که زندگی خود را وقف آبادانی کشور، اعتلای اقتصاد ملی و خدمت به مردم کرد. این بزرگ‌مرد از کودکی با سختی‌های زندگی آشنا شد و درس‌های کار و تلاش را از همان کودکی در بازار اصفهان آموخت.
از همان ابتدا، نگاهش فراتر از مرزهای محدود زمانه بود. او به تهران آمد در عرصه تجارت خوش درخشید و با خلاقیتی بی‌پایان، پایه‌گذار حرکت‌های اقتصادی ماندگاری شد که تا امروز نیز ثمراتش در کشور دیده می‌شود.
او اولین صندوق قرض‌الحسنه ایران را بنیان نهاد، گامی که نه تنها گره‌گشای مشکلات مالی مردم بود، بلکه الگویی برای هم‌زیستی سرمایه‌داری و خیرخواهی شد. از کارگری ساده در اصفهان به یکی از برجسته‌ترین کارآفرینان و خیرین کشور تبدیل شد.
او با بینش عمیق و تلاش خستگی‌ناپذیر، بنیان‌های اقتصاد بخش خصوصی را مستحکم کرد و از پیشگامان توسعه نظام‌های مالی و تجاری در ایران بود. تأسیس صندوق‌های قرض‌الحسنه، نخستین گام او در راه کمک به اقشار آسیب‌پذیر بود؛ اقدامی که در آن زمان نه‌تنها نوآورانه، بلکه انقلابی محسوب می‌شد.
خدمات او تنها به اقتصاد محدود نماند. با تأسیس مدارس مختلف، او به تربیت نسل‌های آینده کشور پرداخت و ثابت کرد که توسعه واقعی بدون سرمایه‌گذاری در فرهنگ و آموزش ممکن نیست. در دهه‌های پرتلاطم انقلاب و پس از آن، میرمحمدصادقی در نقش یک همراه صدیق برای رهبران انقلاب و به‌عنوان نماینده‌ای از بخش خصوصی، تمام تلاش خود را برای تحقق اقتصاد مستقل و غیر‌دولتی به کار گرفت.
حتی در زمانی که تفکرات ضدسرمایه‌داری اوج گرفته بود، او با پایبندی به اصول اخلاقی با مصادره غیرمنصفانه صنایع مخالفت کرد و مسیر اقتصاد سالم را پی گرفت. آنچه حاج علاءالدین میرمحمدصادقی را از بسیاری هم‌عصرانش متمایز می‌کند، روح بزرگ و قلبی آکنده از ایمان و عشق به مردم بود.
او هرگز در میان هیاهوی اقتصاد، اخلاق و مسئولیت اجتماعی را فراموش نکرد. به گفته نزدیکانش، دفتر ساده او در خیابان عباس‌آباد، نه تنها محل کار که مأمنی برای حل مشکلات مردم بود. زندگی او، روایت تلاش و ایمان است؛ ایمانی به خدا، مردم و آینده‌ای بهتر برای ایران.
یاد و نام حاج سید علاءالدین میرمحمدصادقی، نه‌تنها در قلب بازماندگان، بلکه در هر وجب از این سرزمین که به دستان او آباد شده، زنده خواهد ماند. امروز، با رفتن او، ایران نه فقط یک کارآفرین، بلکه یک معمار اجتماعی و اخلاقی را از دست داد. او برای ما به یادگار گذاشت که چگونه می‌توان در سخت‌ترین شرایط، امید آفرید و چگونه می‌توان با اخلاص، میراثی از عشق و خدمت بر جای گذاشت. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.