ثروت ملی فقط در استخراج نیست، در بازآفرینی منابع معنا می‌یابد. اقتصاد چرخشی، حلقه‌ای است که اتلاف را به ارزش و ضایعات را به سرمایه تبدیل می‌کند. در معادن و صنایع فلزی، بازیافت می‌تواند بهره‌وری را افزایش دهد و نیاز به واردات مواد خام را کاهش دهد.
هر تن ماده بازگردانده شده، معادل استخراجی تازه و سودی مضاعف برای صنعت محسوب می‌شود. سرمایه‌گذاری در فناوری‌های بازیافت، هزینه تولید را می‌کاهد و اشتغال پایدار ایجاد می‌کند. سیاست‌گذاری هوشمند در این حوزه، امنیت منابع و توازن زیست‌محیطی را تضمین می‌کند.
جهان صنعتی به‌سوی چرخه‌های بسته حرکت می‌کند و ایران نباید از این جریان عقب بماند. بازیافت، دیگر بازگشت ماده نیست؛ بازگشت منطق اقتصاد است. کشوری که چرخه مواد را کامل کند، چرخه تولید و اشتغال را نیز پایدار می‌سازد.
در آینده‌ای نه‌چندان دور، ارزش صنایع از میزان استخراج سنجیده نمی‌شود، بلکه از توان بازآفرینی‌شان سنجیده خواهد شد و این، آغاز عصر نوین بهره‌وری ایران است.