مسأله امروز تولید در ایران کمبود بنگاه نیست؛ گسست رقابتی میان بنگاه‌هاست. اقتصادی که واحدهای کوچک آن بی‌پیوند و پراکنده حرکت کنند، نه مقیاس می‌آفرینند و نه قدرت چانه‌زنی خلق می‌کنند. خوشه‌های صنعتی، روزگاری ابتکاری محلی بودند؛ امروز به ابزار ملی توسعه منطقه‌ای بدل شده‌اند.
خوشه صنعتی، اجتماع بنگاه‌هایی است که با اشتراک دانش، زیرساخت، بازار و فناوری هزینه تولید را کاهش می‌دهند و توان رقابتی می‌آفرینند. این الگو، "حمایت" نیست؛ ساختار حکمرانی برای تقویت بهره‌وری ملی است.
نقش دولت نه مالکیت و نه تصدی‌گری،بلکه فراهم‌کردن زیرساخت، تسهیل همکاری و کاهش هزینه مبادلات است. وقتی خوشه‌ها به خدمات مشترک مالی، آموزشی و صادراتی دست یابند، به موتور رشد منطقه‌ای و ستون توسعه متوازن کشور تبدیل می‌شوند.
ایران آینده را اقتصادی می‌سازد که همکاری را سرمایه بداند، رقابت را هوشمند هدایت کند و از هر خوشه صنعتی، پیشرانی برای بهره‌وری، اشتغال و تاب‌آوری ملی خلق کند.