بازار ارز امروز نه از نبود اقدام رنج میبرد و نه از کمتوجهی؛ از افراط در اقدامهای کوتاهمدت آسیب میبیند. هر بار که نشانهای از فشار ظاهر میشود، نسخهای فوری تجویز میشود؛ نسخهای که شاید در لحظه آرام کند؛ اما اغلب ریشه درد را دستنخورده باقی میگذارد. اینجاست که دارو، آرامآرام خود به بخشی از بیماری تبدیل میشود.
مشکل، اصل مداخله نیست؛ تداوم مداخله بدون اصلاح زمینههاست. وقتی تعادلها در بخشهای دیگر اقتصاد ترمیم نمیشوند، فشار دوباره بازمیگردد و نیاز به داروی قویتر احساس میشود. این چرخه، هزینه را بالا میبرد و افق تصمیمگیری را کوتاهتر میکند.
درمان پایدار با تغییر نسخههای مقطعی حاصل نمیشود. تا زمانی که سیاستها به جای مدیریت ریشهها، فقط نشانهها را هدف بگیرند، آرامش بازار موقت خواهد بود و بیماری مزمن باقی میماند.