پازوکی، استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی می‌گوید: برنامه‌ریزی شناخت وضع موجود، ترسیم وضع مطلوب و آینده‌نگری است. تدوین و ترسیم این مراحل به آمارهای دقیق و متقن نیاز دارد ولی در ایران آمارها مشکلاتی دارند. از طرف دیگر، برنامه‌ریزی‌ها کیفی است و در آن به آمایش منطقه‌ای و آمایش سرزمین توجه نمی‌شود.
منصوری، استاد فیزیک دانشگاه صنعتی شریف، برای درک یک پدیدهٔ کندی توسعه ایران می‌نویسد: کمی‌گرایی، انتحال پایان‌نامه و مقاله، کمی بودجه پژوهشی دانشگاه، جدایی ساحت علم و تکنولوژی از همدیگر و اصرار بر تولید علم دلیلی کندی توسعه در ایران است و توضیحی بر درک آن.
رئیس اتاق ایران در نشست هم‌اندیشی وزیر صنعت با کارآفرینان و فعالان مؤثر بخش خصوصی، ضمن بیان وضعیت اقتصادی کشور، خواسته های بخش خصوصی از دولت را عنوان کرد.
بهرام شکوری، رئیس کمیسیون معادن و صنایع معدنی اتاق ایران با اشاره به ضرورت تدوین استراتژی توسعه در کشور گفت: پیشنیاز توسعه کشور شناخت ظرفیت های منطقه ای در هر استان است.
ملکیانی‌فرد، عضو هیات نمایندگان اتاق ایران برنامه‌های توسعه می‌گوید: 22 بار در دو برنامه اول و دوم توسعه به اجرای سیاست‌های خصوصی‌سازی تأکید شده، ولی در همان دوره آمار شرکت‌های دولتی دو برابر می‌شود. باید بخش خصوصی و تشکل‌های آن، جلوی انحراف‌های ممکن از برنامه توسعه را بگیرند.
رئیس اسبق سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی می‌گوید: دولت یازدهم اهداف توسعه‌ای دارد و برای رسیدن به آن گام بلندی به اسم برجام را برداشت. او مشکل امروز ایران را نبود نظام تدبیر و برنامه‌ریزی می‌داند. به‌نظر حمیدرضا برادران‌شرکاء جذب سرمایه خارجی از ابزارهای لازم توسعه اقتصادی در ایران است.
شامخی، استاد دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران می‌گوید: راه رسیدن به توسعه پایدار، احترام به محیط زیست است؛ امروز اقتصاد سبز را راه‌حلی برای توسعه پایدار برمی‌شمارند؛ در ایران از زمان تدوین برنامه چهارم توسعه اهمیت محیط زیست نمایان است و باید در برنامع ششم توسعه، هم به آن توجه شود.
از نقطه آغاز اجرای برنامه تعدیل ساختاری تاکنون به‌تدریج و به صورت فزاینده، اقتصاد سیاسی ایران به اسارت یک اتحاد سه‌گانه درآمده است. اینها یکدیگر را بسیار خوب یافته‌‌اند و با برقراری پیوندی راهبردی و همه‌جانبه در راستای پیشبرد مطامع خود عمل می‌کنند.
ستاری‌فر به چرایی ضرورت نهاد برنامه در همه کشورها اشاره و تأکید می‌کند همه کشورهای توسعه‌یافته با یک نهاد برنامه قوی توانسته‌اند این مسیر را طی کنند و هنوز هم از وجود آن غافل نیستند.