حساس ترین لحظه برای من، لحظه تعیین مزد کارگران و کارفرمایان است

علی ربیعی در کانال تلگرامی خود نوشته است:

امشب، به یاد می آورم که در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی، در آن شرایط انقلابی، من به عنوان  نماینده کارگران در هیات عالی حل اختلاف، در همین اتاق بر سر مزد چانه زنی می کردم. 

یکی از حساس ترین لحظات هر سال برای من، لحظه تعیین مزد کارگران و کارفرمایان در زمان قبول مسئولیت وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی بوده است،  تصمیمی که در سرنوشت 15 میلیون خانوار کارگر و مستمری بگیر ایرانی تاثیر به سزایی دارد. به دلیل فقدان سیاست های مشخص و نبود چشم انداز های کلان، سال ها قدرت خرید کارگران و بازنشستگان کاهش یافته است. حتی  کنترل تورم، صرفا از کاهش قدرت خرید بیشترِ کارگران جلوگیری می کند. افزایش قدرت خرید، نیاز به ترمیم مزد و سیاستهای مزدی و حمایتی مستمر دارد. خوشحالم که در طول پنج سالی که در تعیین مزد و مستمری کارگران و بازنشستگان مسئولیت داشته ام با تمام توان سیاست "پیشی گرفتن مزد از تورم" را دنبال کرده ام تا اینکه این سیاست به بار نشست. این اقدام به عنوان یکی از رویکردهای دولت تدبیر و امید در قبال کارگران و بازنشستگان همواره از حمایت رئیس جمهور محترم کشورمان حسن روحانی برخوردار بوده و ایشان با جدیت همواره برای رفاه و آسایش کارگران و بازنشستگان بر آن تاکید ویژه داشته اند. در ساعت ده شب 28 اسفند 1396 است بعد از نشست با کارگران با گروه های کارفرمایی هم جلسه ای داشتم.  

امسال دیدگاه های کاملا متفاوتی وجود داشت، ساعت های طولانی صبح و شب و نیمه شب، نمایندگان کارگران و کارفرمایان به مذاکره پرداختند، در بیش از 50 ساعت از این مذاکرات به شخصه حضور داشتم تا همه نظرات را از نزدیک بشنوم. هم اکنون در خصوص گروهی که حداقل دستمزد را دریافت می کنند تفاهم نظر فراهم آمدهُ که شامل افزایش حدود بیست درصدی است. این بدان معناست که بیش از 130 درصد بالاتر از تورم حداقل دستمزد را در سال 1397 افزایش خواهیم داد. مذاکرات در خصوص سایر سطوح تخصصی کماکان در جریان است تا بهترین تصمیم ممکن برای کارگران زحمتکش، صبور و میهن پرست ایران اسلامی اتخاذ شود.

من هنوز وضع معیشت کارگران را کافی نمی دانم و معتقدم برای افزایش قدرت خرید کارگران هنوز باید کارهای زیادی انجام دهیم.  با امید به خدا و همراه با کشش اقتصاد و توان واحدهای تولیدی، باید گامهای مفیدتری برای بهبود معیشت کارگران برداریم و این سیاست سالها تداوم یابد.
  ساعت دو و پنجاه و هشت دقیقه بامداد بیست و نهم اسفند نود وشش _ دفتر کارم در خیابان آزادی