مواد سمی که از حمل‌ونقل دریایی و صنعت نفت وارد آب‌های آزاد دریاها می‌َشوند با تأخیر پنج‌ساله تحت کنترل در می‌آیند و این مسئله می‌تواند باعث مرگ زودرس بیش از 200هزار نفر در سرتاسر دنیا بشود. بر اساس گزارش سازمان بین‌المللی دریانوردی، این افراد به دلیل بیماری‌هایی مانند سرطان ریه و عارضه‌های قلبی جان خود را از دست می‌دهند. بسیاری از این افراد به بیماری‌هایی مانند آسم دچار می‌َشوند.
صنعت کشتی جزو اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین منتشرکنندگان گاز سمی سولفور است و میزان خطرآفرینی آن 3هزار و 500مرتبه بیشتر از وسایل حمل‌ونقل بنزینی در اروپاست. یک کشتی تفریحی به تنهایی می‌تواند به اندازه یک شهر سوخت مصرف کند و بیش از 7میلیون خودرو سولفور وارد آب و هوا می‌کند.
هدف چیست؟
اکنون سازمان بین‌المللی دریانوردی به دنبال راهکاری برای کنترل این سولفور تا سال 2020 یا 2025 است. اگر سال 2020 به عنوان بن‌بست نهایی انتخاب شود باید محدودیت‌های بسیاری روی صنعت نفت و گاز اعمال شود. چین و امریکا به عنوان اصلی‌ترین آلاینده‌ها در جهان، بیش از سایر کشورها به دنبال اصلاح این جریان هستند. مصر، پاناما، ژاپن، سنگاپور، فیلیپین و چین جزو کشورهایی هستند که بیشترین آسیب را در این زمینه دیده‌اند و باید بیشترین اقدام را در این زمینه داشته باشند.
بر اساس گزارش سازمان بین‌المللی دریانوردی، آلودگی ناشی از حمل‌ونقل دریایی و کشتی‌ها تنها مربوط به یک منطقه یا یک کشور نیست بلکه امری جهانی به شمار می‌آید. این سازمان با انجام مطالعات مختلف به دنبال به حداقل رساندن هزینه‌های این آلودگی است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که اعمال قوانین جدید برای دست یافتن به هدف سال 2020 می‌تواند هزینه 50 تا 100میلیارد دلاری در هر سال را برای صنعت کشتی به همراه داشته باشد. برخی از تحلیل‌گران هزینه کل اصلاحات را 30میلیارد دلار برآورد کرده‌اند. این در حالی است که سهم تجارت در جنوب دریای چین به تنهایی بیش از 5تریلیون دلار است. برخی می‌گویند این اقدامات می‌تواند روی قیمت برخی کالاها نیز اثرگذار باشد مثلاً قیمت کفش یا موز تنها به چند سنت خواهد رسید.
بحث آلودگی هوا به دنبال جریان توافق آب‌وهوایی پاریس رنگ‌وبوی جدی‌تری به خود گرفت. اکنون کشورها و شرکت‌ها به دنبال راهکارهای مختلف و کم‌هزینه‌ای برای اجرایی کردن این اصلاحات جدید هستند.