نایب‌رئیس کمیسیون صنعت اتاق ایران معتقد است متصل نبودن ایران به سیستم بانکی جهانی، توسعه تجارت خارجی را مبهم کرده است؛ در این شرایط تاکید دولت بر افزایش سطح تجارت ایران با دیگر کشورها، محقق نمی‌شود.
عباس جبالبارزی، نایب رئیس کمیسیون صنعت اتاق ایران، پیش‌نیازهای توسعه تجارت آزاد کشور با جهان را تشریح کرد و گفت: برای توسعه تجارت آزاد ابتدا لازم است تجارت کشور را با دنیا توسعه دهیم؛ اما توجه داشته باشیم در شرایطی قرار داریم که همه کشورهای جهان غیر از ایران به یک سیستم بانکی جهانی متصل هستند و چنانچه که می‌دانیم ایران تحریم است و امکان اتصال به این سیستم را ندارد، همین عامل تاکنون به طور قابل‌توجهی کمیت و کیفیت تجارت خارجی ایران را از خود متاثر کرده و حتی کشور چین هم حاضر به گشایش یک ال‌سی برای ایران نیست و یا حاضر به انعقاد یک قرارداد تکنولوژی با ایران نیست. پس برای توسعه تجارت آزاد ایران با جهان ارتباطات بانکی یک پیش‌نیاز است و همچنین اگر ایران می‌خواهد با اقتصاد جهانی کار کند موضوع عدم عضویت آن در اف‌ای‌تی‌اف همچنان مطرح است.
وی تاکید کرد: اگر این دو مساله حل شود پس از آن می‌توانیم درباره یک تجارت آزاد با تعرفه‌های صفر صحبت کنیم.
جبالبارزی افزود: درست است که در حال حاضر و با وجود محدودیت‌های یادشده تجارت خارجی ایران برقرار است اما برای ارزیابی کیفیت واقعی این موضوع ابتدا باید صادرات نفتی را از غیرنفتی جدا و سپس ارزیابی کرد که صادرات ایران متناسب با اقتصاد جهانی رشد داشته یا نه، و اگر رشد داشته این رشد به چه میزان بوده است، همچنین باید توجه داشت ایران در صادرات برخی کالاها مزیت رقابتی دارد به طور مثال کاتد مس ایران در هر شرایطی مشتری دارد بنابراین در صادرات آن نیاز به بازاریابی قدرتمندی نیست بنابراین در توسعه تجارت آزاد باید دید دامنه صادرات ایران شمار محدودی از کالاها را دربرمی‌گیرد یا شامل محصولات طیف گوناگونی از صنایع می‌شود.
نایب رئیس کمیسیون صنعت اتاق ایران اظهار کرد: هر چند ایران با اتحادیه اوراسیا توافقنامه تجارت آزاد امضا کرده و با انعقاد این توافقنامه انتظاراتی ایجاد شده اما امضای این توافقنامه برای اتحادیه این تعهد را به وجود نیاورده که تجارت خود را با ایران افزایش دهد، هرچند توافق حاصل‌شده به ایران در رقابت با دیگر کشورهایی که با اتحادیه اوراسیا تجارت می‌کنند و رقیب ایران در این بازار هستند یک امتیاز می‌دهد و آن هم صفر بودن تعرفه‌های تجاری است اما این مساله هر چند گام مثبتی برای توسعه تجارت ایران به شمار می‌آید به تنهایی نمی‌تواند جهش چشمگیری در ارزش تجارت خارجی کشور ایجاد کند و برای اجرای این امر پیش‌نیازهایی که اشاره شد باید محقق شود.
این فعال اقتصادی خاطرنشان کرد: افزون بر اینها هرچند دولتمردان بر تجارت آزاد با جهان تاکید می‌کنند اما باید به این نکته توجه داشته باشند که تجارت آزاد وقتی می‌تواند برای کشور مثمرثمر باشد که امکان صدور کالاهای غیرنفتی ایران به کشور مقابل وجود داشته باشد بنابراین اگر ایران به طور مثال با کشوری مانند آلمان قرارداد تجارت آزاد هم امضا کند در برابر کالاهایی که از آن کشور وارد می‌کند چه محصولی می‌خواهد به این کشور صادر کند و حتی در رابطه با تجارت آزاد با چین هم همین موضوع برقرار است و تولیدکنندگان چینی و آلمانی در صورت برقراری تجارت آزاد با ایران تولیدکنندگان ایرانی را می‌بلعند.
او افزود: بنابراین در توسعه تجارت آزاد باید به پتانسیل صادرات کالاهای ایرانی در بازار مقصد توجه داشت و هر کشوری را نمی‌توان برای این مدل از تجارت برگزید، کشورهایی که صنایع آنها توانمندتر از صنایع ایران هستند می‌توانند طرف قرارداد انتقال فناوری باشند و در قالب سرمایه‌گذاری مشترک با ایرانی‌ها وارد رابطه اقتصادی شوند.