هر چند اخبار ضد و نقیضی از تعطیلی کارخانه ارج به گوش می رسد اما شاید پاسخ به این پرسش که چرا چنین روزگاری بر ارج و واحدهای شبیه آن، می گذرد بسیارلازم است. نخست باید بدانیم که فرازو نشیب های زندگی یک بنگاه همواره، درس آموزاست.
گفته می شود بنگاه ها مانند انسان ها دوران تولد،رشد،بلوغ و کم کم پیری ومیرایی دارند اما برندها،آن هم برندهای ملی چنین فرآیندی را طی نمی کنند.
با این حال شنیدن تعطیلی ارج همان قدر مایه تعجب است که روزی در رسانه های آلمانی با این خبر مواجه شویم که کمپانی بنز تعطیل شده است. اما آیا هر دو خبر به اندازه هم تعجب بر انگیزند؟
اگرکارخانه بنزدرطول دهه های گذشته خودرا به روز نکرده بود و هر روز به نوترین و روز آمدترین تکنولوژی ها مجهزنمی کرد، امروزحتما سرنوشتی بهتراز ارج نداشت.
اما چرا ارج چنین نکرد؟
آن چه به نظرمی رسد این است که سلب مالکیت این کارخانه و سپردن مدیریت آن به مدیران حقوق بگیر و دولتی و فراز و نشیب مدیریتی در طول سال های گذشته باعث شد روند زوال در این کارخانه طی شده و به چنین روزی مبتلا شود.
اگرچه فضای کسب و کارکشور متاثر از تصمیمات متفاوت و گاها متناقص سیاست گذاران است، اما مدیریت کارآمد بخش خصوصی و هم چنین مالک واقعی که خود، دل سوز مال واموال خود باشد، حتما نمی گذارد آخر وعاقبت برندی هم چون ارج به زوال انجامد.
ضمن اینکه برندهای فراوانی داریم که هم اکنون مالکیت ومدیریت آن توسط بخش خصوصی اداره می شود و درهمه این سال ها با وجود همه مشکلاتی که بر بنگاه داری ایران گذشته، به زحمت خود و شرکتش راسرپا نگه داشته وهم چنان مشغول تولید است.
به نظرم زوال ارج بیش ازهرچیز ناشی از سیاست های نادرست سلب مالکیت در سال های گذشته است که در همان دوران مخالفان فراوانی داشت اما به هرحال، پیش رفت و شرکت های بزرگی را به کام سوء مدیریت دولتی انداخت.
خدا می داند اگر رهبر انقلاب که آن روزها رئیس جمهور بودند، با قانون حفاظت از توسعه صنایع که در شورای انقلاب به تصویب رسید و دولت وقت اصرار زیادی برای اجرای آن داشت،مخالفت نمی کردند،امروز نام و نشانی از شرکت های بزرگ بخش خصوصی نمی دیدیم.