شاخص امید زندگی در بدو تولد بر اساس آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ١٣٩٥ و با بهره‌گیری از داده‌های ثبتی در سال ١٣٩٥ در کل کشور برای مردان ٧٢.٥ سال و برای زنان ٧٥.٥ سال محاسبه شد. این شاخص برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر ٧٢.٧ و ٧٥.٧ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ٧١.٧ و ٧٤.٧ سال است.
امید زندگی در بدو تولد، متوسط سالهایی است که انتظار می‌رود شخص از هنگام تولد زندگی کند و به طور عمده از شرایط اجتماعی و ویژگیهای ژنتیکی فرد تأثیر میپذیرد. این شاخص نشان می‌دهد که هر یک از افراد متعلق به یک نسل معین تا پایان زندگی به طور متوسط چند سال عمر خواهند کرد.
شاخص امید زندگی در بدو تولد بر اساس آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ١٣٩٥ و با بهره‌گیری از داده‌های ثبتی در سال ١٣٩٥ در کل کشور برای مردان ٧٢.٥ سال و برای زنان ٧٥.٥ سال محاسبه شد. این شاخص برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر ٧٢.٧ و ٧٥.٧ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ٧١.٧ و ٧٤.٧ سال است.
از نظر استانی بالاترین مقدار امید زندگی مردان در سال ١٣٩٥ در استان البرز (٧٤.٤ سال) و پس از آن در استان‌های تهران(٧٤.٣ سال) و مازندران(٧٣.٥ سال) مشاهده می‌شود و پایین‌ترین مقدار این شاخص در مردان متعلّق به استان‌های سیستان و بلوچستان (٦٥.٧ سال)، خراسان شمالی(٦٩.٨ سال) و هرمزگان(٦٩.٩ سال) بوده است.
همچنین بالاترین مقدار این شاخص برای زنان متعلق به استان‌های البرز(٧٨ سال)، تهران(٧٧.٨ سال) و اصفهان و مازندران (٧٧ سال) بوده و پایین‌ترین مقدار این شاخص در زنان مربوط به استان‌های سیستان و بلوچستان(٦٩.٢ سال)، ایلام (٧٢ سال) و خراسان شمالی (٧٢.٦ سال) می‌باشد.
به گزارش مرکز آمار ایران شاخص امید زندگی در بدو در سال ١٣٩٠ در کل کشور برای مردان و زنان به ترتیب برابر ٧١.٥ و ٧٤ سال بود که این ارقام برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر با ٧١.٧ و ٧٤.٢ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ٧٠.٧ و ٧٣.٢ سال محاسبه شده بود. مقایسه این ارقام با ارقام سال ١٣٩٥ نشان می‌دهد در طی پنج سال به ترتیب ١ سال به امید زندگی مردان و ١.٥ سال به امید زندگی زنان افزوده شده است