هفته گذشته همایش اقتصادی بین‌المللی سن‌پترزبورگ (SPIEF) در دومین شهر بزرگ روسیه برگزار شد و به گفته مشاور رئیس‌جمهور این کشور، تفاهم‌نامه‌هایی به ارزش بیش از 38 میلیارد دلار بین شرکت‌کنندگان در این همایش به امضا رسید.
در حاشیه این همایش بین‌المللی، خبرگزاری روسی اسپوتنیک با جیم راجرز، سرمایه‌گذار کهنه‌کار آمریکایی که البته از سال 2007 تاکنون در کشور سنگاپور سکونت دارد، گفتگویی ترتیب داد که مشروح آن در ذیل می‌آید:
اسپوتنیک: آمریکایی‌ها امسال حضور چشمگیری در همایش اقتصادی سن‌پترزبورگ داشتند و آن‌طور که مسئولین برگزاری همایش به ما گفته‌اند، دولت کنونی آمریکا برخلاف دولت‌های گذشته این کشور به‌نوعی سرمایه‌گذاران را به حضور در همایش سن‌پترزبورگ تشویق کرده است. آیا این بدان معناست که ما شاهد تغییراتی در روابط آمریکا و روسیه (اعم از تجاری یا سیاسی) خواهیم بود؟
جیم راجرز: امیدوارم واقعاً چنین باشد. امیدوارم روابط آمریکا و روسیه در تمامی حوزه‌ها بهبود پیدا کند. اینکه آمریکا و روسیه با هم دوست نیستند، نوعی دیوانگی است. آنها باید با هم دوست باشند و همکاری کنند.
اسپوتنیک: در حال حاضر چه روندهای کلیدی و قابل‌توجهی را در بازارهای جهانی شاهد هستیم؟ مهمترین مسائلی که باید به دنبالشان باشیم، چه هستند؟
جیم راجرز: خب، متأسفانه من به‌عنوان یک شهروند آمریکایی شاهد این هستم که آمریکا دارد چین و روسیه، چین و ایران و به‌طور کلی چین، روسیه و ایران را به سمت یکدیگر سوق می‌دهد و این وضعیت باعث می‌شود که آمریکا از روابط با این کشورها که جزو مهمترین کشورهای جهان هستند، باز بماند. من چنین شرایطی را نمی‌پسندم، مشخصاً به این دلیل که یک آمریکایی علاقه‌مند به مسافرت و سرمایه‌گذاری هستم و دوست دارم همه‌جا بازی کنم. این کارها هرروز برای آمریکایی‌ها سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.
اسپوتنیک: شما مدت زیادی است که در آسیا حضور دارید و به نظر می‌رسد تمرکز شما بیشتر روی کشورهای آسیایی است؛ آیا ممکن است در دیگر کشورهای این قاره نیز دست به سرمایه‌گذاری بزنید؟
جیم راجرز: من در سنگاپور زندگی می‌کنم و کاملاً از وجود فرصت‌های متعدد سرمایه‌گذاری در آسیا آگاهم، اما این فرصت‌ها هرروز برای آمریکایی‌ها کمتر و کمتر می‌شود زیرا کشورشان هرروز با کشورهای بیشتری وارد تنش می‌شود. آسیا درواقع دنیایی از فرصت‌هاست و هنوز مناطق زیادی از این قاره برای سرمایه‌گذاری مناسب هستند. شرم‌آور است که آمریکا برخی از این مناطق را از دسترس سرمایه‌گذاران خارج می‌کند.
اسپوتنیک: چنین چیزی بیشتر ناشی از قوانین و مقررات است یا اینکه پای عوامل دیگری در میان است؟
جیم راجرز: قوانین و مقررات، تحریم‌ها، ممنوعیت‌ها و هر چیزی که فکرش را بکنید. مثلاً برای یک آمریکایی تقریباً غیرممکن است که از ایران نام ببرد و اگر این کار را بکند، به زندان می‌افتد. چنین وضعیتی تا حدی در مورد روسیه هم وجود دارد و تحریم‌ها، تجارت با این کشور را نیز دشوار کرده‌اند. در این میان تجارت با چینی‌ها هنوز بدون دشواری خاصی جریان دارد اما حتی آن هم اخیراً با تردیدهایی مواجه شده است. من تداوم این وضعیت را برای آمریکا و برای کل جهان مناسب نمی‌دانم.
اسپوتنیک: این اولین بار نیست که شما در همایش سن‌پترزبورگ شرکت می‌کنید؛ چه نکته مهمی در همایش امسال نظر شما را جلب کرد و چه نکاتی نیز باید در همایش‌های آتی مد نظر قرار گیرند؟
جیم راجرز: نکته‌ای که امسال توجه من را جلب کرد (شاید به این دلیل که من یک آمریکایی هستم) این بود که بسیار بیشتر از گذشته در مورد تحریم‌ها، جنگ‌های تجاری و مواردی از این قبیل که اقتصاد جهانی را از رشد بازمی‌دارند، صحبت شد. در سال‌های گذشته کمتر از این صحبت‌ها می‌شنیدیم، شاید به این دلیل که اصلاً چنین مسائلی وجود نداشتند. حتی سال گذشته همه حاضران رویکردی بسیار بازتر از گذشته به مسائل تجاری داشتند، اما اینک دید آمریکا به جهان هرروز بسته‌تر می‌شود.
اسپوتنیک: آیا عجیب به نظر نمی‌رسد که آمریکا برای وضع مقررات و محدودیت‌های تجاری بیشتر تلاش می‌کند، در حالی که دیگر کشورها خواستار بازار آزاد هستند؟
جیم راجرز: البته که عجیب است. در حالی که آمریکا «سرزمین آزادی» است، ما دیگر چندان آزاد نیستیم. منظورم این است که امروز شما به‌عنوان یک شهروند روسی می‌توانید هر کاری که بخواهید در کشورهای مختلف جهان انجام دهید، اما من آمریکایی در بسیاری از کشورها با درهای بسته مواجه می‌شوم، نه از طرف آنها بلکه از طرف دولت آمریکا.
اسپوتنیک: آیا شانسی برای گفتگو با دولتمردان در این زمینه وجود دارد؟ با توجه به اینکه چندین نماینده از طرف دولت آمریکا در همایش امسال حاضر بوده‌اند.
جیم راجرز: مطمئناً من آرزو می‌کنم که کسی با آنها صحبت کند و این کار می‌تواند مفید باشد. در حال حاضر من در آمریکا زندگی نمی‌کنم و به همین دلیل انجام چنین کاری از طرف من پیچیدگی‌های خاص خود را دارد، اما امیدوارم افرادی باشند که بخواهند در این زمینه صحبت کنند و البته گوش شنوایی هم برای حرف‌های آنها در دولت وجود داشته باشد؛ تاکنون که کسی به این حرف‌ها گوش نکرده است. حرف من این است که من یک آمریکایی هستم و دوست ندارم که دولت خودم، من را به زور از کشورهای دیگر بیرون کند.