رئیس پارلمان بخش خصوصی هفته گذشته چند بار در صحن علنی مجلس سخنرانی کرد. فعالان بخش خصوصی، چند دیدار نیز با مسئولان دولتی داشتند. محسن‌جلالپور معتقد است این اتفاقات، نشان از دورانی تازه دارد.
رئیس اتاق ایران چنین روایت می‌کند:رهبر انقلاب در ماه های گذشته، بارها اولویت اصلی کشور را مسائل اقتصادی اعلام کرده اند. رئیس جمهور بارها بر نقش و اهمیت بخش خصوصی در اقتصاد کشور تأکید کرده است. رئیس مجلس خبر داده که نمایندگان قصد دارند آیین نامه داخلی مجلس را بازبینی کنند تا شرایط برای حضور نماینده بخش خصوصی در صحن علنی و اظهارنظر درباره مسائل اقتصادی کشور فراهم شود.معاون اول رئیس جمهور نیز هفته گذشته،در چند اظهار نظر به اهمیت نقش اتاق ایران در سیاست گذاری و سپردن امور به بخش خصوصی تأکید کرده است.
به اعتقاد جلالپور، اقتصاد ایران در پیچیده ترین دوران چند دهه گذشته به سر می برد و اقتصاددانان طیف های مختلف بیشتر از هر زمان دیگری معتقدند دور شدن دولت از بنگاه داری ،تحکیم پایه های مالکیت و شفاف شدن قواعد بازی برای سپردن امور به بخش خصوصی لازم و ضروری است.
او توضیح می‌دهد:بخش خصوصی از بازیگران متعدد ،بزرگ و صاحب نفوذی تشکیل شده که در بخش‌های مختلف با یکدیگر رقابت می‌کنند.حال این پرسش مطرح می شود که حاکمیت چگونه می تواند در سیاست گذاری از بخش خصوصی بازی بگیرد، در حالی که در این بخش هم،دیدگاه ها یکسان نیست و برای مشکلات مختلف اقتصادی،نسخه های گوناگون توصیه می شود؟پاسخ صحیح بخش خصوصی به این پرسش در شرایط کنونی بسیار اهمیت دارد و بیش تر از آن، وحدت رویه و اتحاد بیشتر و تشدید روحیه همکاری جمعی است که کنش گران و نظریه پردازان و نمایندگان بخش خصوصی باید آن را به نمایش بگذارند.
به اعتقاد رئیس اتاق ایران، کار جمعی میتواند در این شرایط، تعیین کننده باشد: اگرچه گفته می‌شود، روحیه همکاری جمعی میان ایرانیان ضعیف است اما از آن جا که بخش خصوصی پس از چند دهه حاشیه نشینی،فرصت ابراز وجود مجدد و نقش آفرینی دوباره در اقتصاد ملی پیدا کرده است،حتما این گزاره را مد نظر قرار می دهد که هیچ چیز جز کار جمعی و تلاش برای رسیدن به یک هدف مشترک نمی تواند تأمین کننده منافع همه فعالان این بخش باشد.
جلالپور برای همین منظور، افراد صاحب‌فکر را دعوت به همکاری می‌کند و می‌گوید: از همه همکارانم در اتاق ها،روزنامه نگاران صاحب فکر،منتقدین و نظریه پردازان اقتصادی تقاضا دارم روی این موضوع تمرکز کنند. سوال این است که تشکل های بخش خصوصی و به خصوص اتاق ایران، در شرایط جدید اقتصاد ایران چه نقشی می توانند ایفا کنند؟ و این که بخش خصوصی را حول چه موضوعی می شود متحد و منجسم کرد؟