بانک جهانی گزارشی را بر اساس تحقیقات کمیسیون جراحی جهانی منتشر کرده است. این تحقیقات به یک رابطه همبستگی بین نیروی کار فعال به عنوان متخصص جراحی و امید زندگی در یک کشور رسیده است. به این ترتیب که هرچه تعداد افراد فعال در این حوزه بین هر صد هزار نفر بالا برود، امید زندگی نیز بالاتر خواهد رفت. هم‌چنین بالا رفتن کیفیت و کمیت در حوزه جراحی، و پایین آمدن قیمت آن، از شاخص‌های توسعه یافتگی محسوب می‌شود.
جاش کمسترا، در برنامه جراحی جهانی و تغییرات اجتماعی در دانشگاه پزشکی هاروراد بوده و اکنون در گروه جراحی دانشگاه تورنتو فعالیت می‌کند. او در جدیدترین گزارش بانک جهانی می‌نویسد:در سراسر جهان، بیشتر از دو سوم مردم هنوز به مراقبت‌های مقرون به صرفه جراحی و بیهوشی در هنگام نیاز دسترسی ندارند. تاثیر مسائل جراحی در زندگی مردم ناچیز نیست، 30 درصد از بار بیماری جهان به نحوی است که نیاز به رسیدگی توسط یک جراح دارند.
برآورد می‌شود تا سال 2030، 12.3 تریلیون دلار از تولیدات از دست رفته کشورهایی با درآمد پایین و متوسط، صرف این شرایط شود.علاوه بر این، هر سال 81 میلیون نفر از مردم در سراسر جهان به خاطر هزینه‌های تحمیل شده از مراقبت‌های جراحی با تباهی مالی روبرو می‌َشوند.
دریافت خدمات جراحی برای بسیاری از اهداف توسعه پایدار ضروری است: سلامت خوب و رفاه(هدف 3)، فقرزدایی(هدف 1)، برابری جنسیتی(هدف 5) و کاهش نابرابری(هدف 10)
شش شاخص اصلی برای سنجش قدرت نظام جراحی در کشورهای مختلف جهان وجود دارد:
1: دسترسی به موقع به جراحی ضروری: نسبتی از جمعیت کل یک کشور که می‌تواند ظرف دو ساعت به امکانات جراحی دسترسی پیدا کند.
2: تراکم نیروی متخصص جراحی(شاخص WDI): تعداد افراد متخصص به عنوان نیروی کار در بخش جراحی هر کشور در هر صد هزار نفر بررسی می‌شود.
3: میزان جراحی: تعداد جراحی‌هایی که در هر صد هزار نفر از افراد یک کشور طی یک سال در اتاق عمل صورت می‌گیرد.
4: میزان مرگ و میر بعد از عمل: تعداد مرگ‌هایی که در بیمارستان‌ها به خاطر جراحی در اتاق عمل اتفاق می‌افتد.
5 و 6: خطر فقر و مخارج فاجعه بار ناشی از جراحی: اگر هنگام نیاز به جراحی، ده درصد از کل درآمد یک فرد خرج عمل شود، بر اثر مخارج فاجعه‌بار احتمال تجربه فقر وجود خواهد داشت.
برای تجزیه و تحلیل نظام جراحی در وزارتخانه‌های بهداشت کشورهای مختلف جهان، این 6 شاخص تهیه شده است. البته به این دلیل که کشورهای مختلف اطلاعات‌شان را در این زمینه کامل نکرده و در اختیار بانک جهانی قرار نداده‌اند، این نهاد نتوانسته است کشورها را در نظام جهانی رتبه‌بندی کند.
نقشه زیر، وضعیت کشورهای مختلف جهان را از نظر تعداد نیروی کار جراح نشان می‌دهد. هرچه دایره روی نقشه کشورها بزرگ‌تر باشد، متخصصان جراحی بیشتری در آن کشور فعالیت می‌کنند.
اما تحقیقات بانک جهانی نشان می‌دهد بین شاخص امید زندگی و تعداد افراد مشغول در نیروی کار جهان، همبستگی وجود دارد. بیشتر کشورهایی که امید زندگی‌شان بالای 70 سال است، در هر 100 هزار نفر، 20 نیروی کار متخصص در حوزه جراحی دارند.
تقریبا تمام کشورهای اروپا و آسیای مرکز به جز آلبانی و آرژانتین، چنین وضعیتی دارند. یونانی‌ها با وجود بحران‌های اقتصادی سال‌های اخیر، سال‌های امید زندگی‌شان 81 سال است. کل جمعیت این کشور 10 میلیون نفر و 145 نفر از هر صد هزار نفر آن در حوزه جراحی فعال هستند.
امید زندگی انگلستانی‌ها، 81 سال است و 92.4 نفر از هر صد هزار نفر آن در حوزه جراحی فعال هستند. امید زندگی لیتونی‌ها، 73.9 سال و از هر صد هزار نفر، 137.8 نفر متخصص جراحی هستند.
در آمریکا نیز با 78.8 سال امید زندگی، 64.6 نفر در هر صد هزار نفر، متخصص جراحی هستند. لبنان نیز در بین کشورهای خاورمیانه بهترین وضعیت را دارد. جمعیت 4.4 میلیونی این کشور، 79 سال امید زندگی دارد و 87.4 نفر از هر صد هزار نفر آن، در حوزه تخصصی جراحی فعال هستند.
اما بر اساس گزارش بانک جهانی، بهترین وضعیت را از این نظر کلمبیا دارد. این کشور با جمعیت 47.3 میلیونی، 73.8 سال امید زندگی دارد. 162.1 نفر از هر صد هزار نفر در این کشور، جراح متخصص هستند.
در ایران نیز اگرچه امید زندگی بالاتر از متوسط جهانی و 75 سال است، اما تعداد کمی متخصص جراحی در کشور فعالیت می‌کنند. تنها 5 نفر از هر صد هزار ایرانی، در این حوزه فعال هستند.
