پس از اجرایی شدن برجام، ایران در تولید نفت رکوردهای خوبی را نسبت به زمان تحریم‌ها بر جای گذاشت. ما کشوری نفت‌خیز هستیم و با توجه به اینکه میادین نفتی مشترک زیادی با کشورهای همسایه داریم و نیاز به سرمایه‌گذاری در آنها احساس می‌شود، پس هر چه زودتر باید با اجرای قراردادهای جدید نفتی، منابع مالی پروژه‌های نفتی را تامین کنیم. اکنون به نظر می‌رسد پس از دو سال کشمکش، دیگر زمان اجرایی شدن قراردادهای جدید نفتی فرا رسیده است. ما منابع زیرزمینی عظیمی در کشور داریم و باید بتوانیم به بهترین شکل از آنها استفاده کنیم. اگر نواقصی هم در این زمینه وجود دارد در طول اجرای قرارداد خود را نشان می‌دهد و در آن زمان می‌توان آن را رفع کرد. هرچه اجرای این قراردادها به تاخیر بیفتد، جایگاه نفتی ایران در جهان بیشتر دچار تزلزل می‌شود، چرا که صرفا با افزایش تولید نمی‌توان راه به جایی برد و باید در زمینه صادرات و استخراج بدون هدررفت هم اقدامات لازم به عمل آید. اگر پیمانکاران خارجی به عرصه صنعت نفت ایران پای بگذارند، هم بخش خصوصی کشور قدرت می‌یابد و هم تکنولوژی پیشرفته خارجی وارد کشور می‌شود. اگر این اتفاقات در صنعت نفت کشور رخ دهد، می‌توان به بهبود تولید، افزایش صادرات، احداث صنایع تبدیلی و ... امیدوار بود. متاسفانه برخی افراد و گروه‌ها مخالف اجرایی شدن قراردادهای جدید نفتی هستند که برخی از آنها حتی بندهای قرارداد را نخوانده‌اند. باید پذیرفت زمانی که موضوع منافع ملی به میان می‌آید باید به مسئولانی که خود آنها را انتخاب کرده‌ایم اعتماد کنیم. البته بعضی انتقاداتی هم که مطرح می‌شود، جنبه علمی و کارشناسی دارد و دولت هم همواره پاسخگوی چنین انتقاداتی بوده است. اما نکته حائز اهمیت رشد و رونق اقتصادی ایران و خروج از در جا زدن است. اکنون برخی از گروه‌ها آن‌چنان غرق در تامین منافع حزبی و گروهی خود هستند که توانایی تشخیص منافع اقتصادی کشور را ندارند و با ابراز مخالفت‌های خود، صرفا فضای کشور را دچار تشویش کرده و در واقع فرصت‌ها را به تهدید تبدیل می‌کنند. این مخالفت‌ها باعث می‌شود تا ما به کشوری وارد کننده تبدیل شویم و در فضای اقتصاد جهانی از دیگر کشورها عقب بمانیم. همه این مخالفت‌ها، اشتغالزایی، رشد تولید ملی، کنترل تورم، کاهش رکود و... را با خطر مواجه می‌سازد. حال امید می‌رود در چنین شرایطی که کشور به سمت رشد و رونق اقتصادی حرکت می‌کند، گروه‌های مخالف دولت هم بدون غرض‌ورزی در راستای منافع ملی نظرات خود را مطرح کنند. بالاخره در زمان تحریم‌ها قراردادهای نفتی مختلفی در کشور اجرا شد که امروزه با پشت سر گذاشتن تحریم‌ها باید آنها اصلاح شوند. شرایط تحریم ایجاب می‌کرد که ما به آن قراردادها رضایت دهیم و از معدود فرصت‌های خود یعنی همکاری با چینی‌ها بهره‌مند شویم. اکنون که بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته برای افزایش همکاری به ایران چراغ سبز نشان داده‌اند ما باید بهترین گزینه را برای همکاری در بخش‌های مختلف انتخاب کنیم. تفاوت اصلی زمان تحریم و پساتحریم همین نکته اساسی است.