رئیس کمیسیون توسعه صادرات اتاق ایران با بیان این مطلب که کشور در ارتباط با فرصت سوزی مقام اول را دارد، گفت: فرصت های زیادی برای اقتصاد در طول این 42 سال به وجود آمد که متاسفانه از هیچ یک به خوبی استفاده نکردیم.
جمشید نفر، رئیس کمیسیون توسعه صادرات اتاق ایران معتقد است اگر تحریم‌ها کاهش پیدا کند، فرصتی برای تحکیم اقتصاد شکل می‌گیرد، هرچند در این رابطه نیز باید حواس جمع باشیم که این فرصت‌ها همیشگی نخواهد بود و تداوم آن به نوع برخوردهایی که با آن داریم، برمی‌گردد.
این فعال اقتصادی در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران خاطرنشان کرد: درصورتی که فرصتی ایجاد شود؛ اما با تصمیمات نادرست، بخش‌نامه‌های غیرکارشناسی و عجولانه، بی ثباتی در اقتصاد و مقررات ایجاد کنیم، در نهایت مانند تمام سال‌هایی که گذشت، فرصت را از دست می‌دهیم. در همین مدت شاهد افزایش نرخ ارز بودیم، اتفاقی که می‌توانست در همین شرایط روی دهد، زمینه‌سازی برای رشد حجم صادرات عیرنفتی بود. می‌توانستیم به کمک رشد صادرات، دریافتی‌های خود را در روزهایی که به شدت با کاهش درآمدها مواجه بودیم، جبران کنیم. متاسفانه با تصمیمات نادرست همین فرصت را هم از دست دادیم.
به باور نفر آن‌چه در صادرات، بیش از هرچیز دیگری آزادهنده و آسیب‌زاست را می‌توان در دو دسته مشکلات سخت‌افزاری و نرم افزاری تقسیم کنیم. در حوزه سخت‌افزاری به دلیل وجود یک اقتصاد نفتی و تکیه صرف بر درآمدهای این بخش، هیچ‌گاه برای توسعه و رشد زیرساخت‌ها در دیگر بخش‌ها برنامه‌ریزی نکردیم و در نهایت امروز از نظر زیرساختی با نواقص و کمبودهای گسترده ای مواجه هستیم.
عضو هیات نمایندگان اتاق ایران تاکید کرد: اگر از گذشته با استفاده از منابع نفت، پروژه‌های عمرانی و زیرساخت‌های اقتصادی را آماده کرده بودیم، امروز تا این حد سطح درآمدهای کشور تحت تاثیر تحریم‌ها کاهش پیدا نمی‌کرد و می‌توانستیم به کمک صادرات غیرنفتی، درآمدهای خود را حفظ کنیم.
رئیس کمیسیون توسعه صادرات اتاق ایران در ادامه به مشکلات نرم‌افزاری در اقتصاد اشاره کرد و گفت: تصمیم‌گیری درباره مسائل اقتصادی در تمام بخش‌های و قوای حاکمیتی توسط افرادی صورت می‌گیرد که حتی یک فعالیت اقتصادی نداشته‌اند. چه‌طور می‌توان انتظار داشت که برنامه‌ریزی این افراد راهگشا باشد و اقتصاد راب ه سمت توسعه سوق دهد؟ برای اقتصاد افرادی تصمیم می گیرند که تجربه ای در این حوزه ندارند. داشتن دانش و حسن‌نیت برای اتخاذ تصمیم کارشناسی کافی نیست.
به باور او باید تجربه بخش خصوصی واقعی را چاشنی دانش تئوری و حسن‌نیت موجود کنیم تا بهترین تصمیم ممکن به دست آید.