آرکادیس، یک موسسه مشاوره‌ای و چندملیتی در حوزه طراحی‌ها و سازه‌های مهندسی جهانی است که با توجه مسائل محیط‌زیستی، فعالیت می‌کند.
این موسسه هر سال شهرهای جهان را بر اساس شاخص «پایدار» بودن و توسعه پایدار، 100 شهر جهان را رتبه‌بندی می‌کند.
در رتبه‌بندی 2016، زوریخ در صدر قرار گرفته، سنگاپور و استکهلم نیز بعد از آن آمده‌اند.
این رتبه‌بندی بر اساس سه شاخص صورت می‌گیرد:
- مردم، اندازه‌گیری عملکرد اجتماعی و کیفیت زندگی
- فضا و محیط، اندازه گیری مولفه‌های سبز مانند مصرف انرژی و آلودگی
- منفعت، ارزیابی محیط کسب‌وکار و سلامت اقتصادی
بسیاری از شهرها به علت عملکرد ضعیف اقتصادی در انتهای این رتبه‌بندی قرار گرفته‌اند. البته شهرهای ایران، جزء ده شهری که در این گزارش بررسی شده است، قرار ندارند.
محسن طباطبایی مزدآبادی، دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، چند وقت پیش در خصوص توسعه پایدار شهری نوشته بود:« توسعه پایدار به عنوان پارادیمی که چندین دهه از عمر آن می گذرد، اکنون هم به لحاظ تئوریک و هم از جنبه عملی و تجربی، به مرز پختگی لازم رسیده و افکار عمومی، متخصصان، تصمیم‌سازان،برنامه ریزان، و مدیران و سیاستگذاران را با خود همسو کرده است. ناگفته پیداست که تحقق توسعه پایدار بخصوص در فضاهای شهری با چالشها و تنگناهایی مواجه است بنابراین بایستی راهکارهای حل این مسائل و مشکلات را با دیدی سیستمی، واقع بینانه، بومی‌نگر و منطبق بر شرایط جغرافیایی ، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی هر کشور و منطقه مطرح کرد.
توسعه پایدار شهری درایران نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ در بعد کالبدی و فیزیکی، شهر پایدار در ایران می بایست الگوی معماری ایرانی اسلامی را رعایت کند چرا که بسیاری از ناپایداری‌های شهرسازی ما، ناشی از بکارگیری الگوهای شهرسازی وارداتی منسوخ شده و ناکارآمد است. از منظر اقتصادی، رجوع به الگوی اقتصاد مقاومتی چاره بسیاری از مشکلات شهر و شهرنشینی در کشور است؛ چرا که این الگو، درون زا و برون‌نگر بوده و اقتصاد شهرهای ما را از درون پویا کرده و در تعامل سازنده با شبکه شهری دنیا قرار می‌دهد. از منظر اجتماعی و فرهنگی نیز توجه به پتانسیل‌های درونی و به کارگیری الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت و استفاده از تمامی ظرفیت های قانونی و نهادی کشور می‌تواند تضمین کننده توسعه پایدار شهری در کشور باشد.»
