روسای اتاق‌های سراسر کشور در نشست اخیر با اعضای هیات رئیسه اتاق ایران با توجه به اینکه پیش‌بینی‌ها حاکی از به سرانجام رسیدن توافق‌های وین است، برنامه‌ریزی و تدوین سیاست‌های ارزی و تجاری مناسب برای مواجه با دوران بعد از توافق را ضروری خواندند.
در این نشست گزارشی با عنوان «نقشه راه عملیاتی برای توسعه فعالیت‌های تجاری و اقتصادی بین‌الملل: سناریوهای پسابرجام»که به همت مرکز پژوهش‌های اتاق ایران تهیه شده توسط محمد قاسمی، رئیس این مرکز، تشریح شد.
او با بیان این مطلب که بر اساس مجموع رویدادهای اخیر می‌توان پیش‌بینی کرد که مذاکرات در وین به توافق منتهی می‌شود، تصریح کرد: نکته‌ای که باید مورد توجه باشد انتقال تجربیات بخش‌خصوصی به دولت برای جلوگیری از به حاشیه رفتن تولید داخلی و واردات بی‌رویه احتمالی در دوره دسترسی به منابع ارزی است. تکرار تجربه‌های قبلی می‌تواند در نهایت کشور را مبتلا به بیماری هلندی کند که به معنای ضربه زدن به تولید داخلی و افزایش قیمت برخی دارایی‌هاست.
به باور رئیس مرکز پژوهش‌های اتاق ایران، بخش خصوصی در اعزام و پذیرش هیات‌های تجاری باید روی کشورهای چین، هند و آلمان متمرکز شود. چین اصلی‌ترین شرکای تجاری ایران به شمار می‌آیند و از آنجایی که چین در حال تسخیر زنجیره ارزش در آسیا و آفریقاست، باید روی تقویت روابط با این کشور متمرکز شد. در این بین هند نیز می‌تواند به دلیل مناسب بودن درجه شاخص اکمال تجاری که با ایران دارد، شریک تجاری خوبی باشد، در بین کشورهای اروپایی نیز آلمان را مدنظر داریم چون از همه کشورهای اروپایی اقتصاد متنوع‌تر و پیشرفته‌تری دارد و با استقلال بیشتری هم تصمیم‌گیری می‌کند.
قاسمی پیشنهاد داد: با محوریت اتاق‌های مشترک، کمیسیون‌ها و همکاری اتاق‌های استانی، کمیته‌هایی شکل بگیرد و برای هر کدام از کشورهای هدف، سند عملیاتی تهیه شود. در این سند ضمن تبیین فرصت‌های موجود برای تجارت، تکمیل زنجیره‌های ارزش درباره کالاها و خدماتی که کشور در آنها دارای مزیت است، مشخص شود و پیشنهادهایی درباره تعرفه‌های ترجیحی در ارتباط با هر کدام از کشورهای هدف، ارائه تا زمینه عقد قراردادهای تجارت ترجیحی فراهم شود. بدین ترتیب با برنامه‌ریزی دقیق باید با مقاصد تجاری برخورد کنیم و از منابع ارزی محدودی که به دست می‌آید بهترین بهره را ببریم.
در ادامه هر یک از روسای اتاق‌ها به بیان دیدگاه‌های خود در این ارتباط پرداختند و با نگاه به زمانی که برجام به امضا رسید، بی‌توجهی به تدوین نقشه‌راه تجارت و تولید را عامل بی‌نتیجه ماندن دوران پسابرجام عنوان کردند. به باور آنها باید برنامه جامعی درباره هر کدام از کشورهای هدف به صورت جداگانه تهیه شود چراکه بدون برنامه هیچ توفیقی حاصل نخواهد شد.