به گزارش دویچه وله این نرخ‌ها در مقایسه با ۱۰ سال گذشته، نشان‌دهنده کاهش شاخص‌هاست.
به طور مثال، در سال ۱۳۸۵، حدود ۴۵.۴درصد از نیروی کار ایران هفته‌ای ۴۹ ساعت و یا بیشتر کار می‌کرده است. ده سال پیش این نرخ در مورد مردان ۵۲.۱ درصد و برای زنان ۱۶.۵ درصد بود. بالا بودن ساعات کار هفتگی اما به معنای مفید بودن کار و بهینه شدن راندمان نیست.
کارشناسان بازار کار می‌گویند، در شرایط بهره‌وری پایین، بالا بودن ساعت کار جز استهلاک جسمی و روحی نتیجه‌ای ندارد. بالا بودن ساعات کار برخی مشاغل در حالی است که کار مفید در کشور نسبت به سایر کشورها (بر اساس آمارهای بالا) اندک است. به باور آنها، بالا بودن ساعت کار در شرایطی که بهره‌وری پایین به‌دنبال داشته باشد، نتیجه‌ای جز استهلاک جسم و جان ندارد.
طبق گزارشی که سال ۱۳۹۰ در ایران منتشر شده، سرانه مفید کار در این کشور سالانه ۸۰۰ ساعت است. این میزان در ژاپن ۲۴۲۰ ساعت، در کره جنوبی ۱۹۰۰ ساعت، در چین ۱۴۲۰ ساعت، آمریکا ۱۳۶۰ ساعتز ترکیه ۱۳۳۰ ساعت، پاکستان ۱۱۰۰ ساعت، افغانستان ۹۵۰ ساعت، آلمان ۱۷۰۰ ساعت، کویت ۶۰۰ ساعت و عربستان ۷۲۰ ساعت است. به این ترتیب سرانه مفید کار در ایران تنها نسبت به کویت یا عربستان بیشتر از سایر کشورهاست.
طبق گزارش اخیر مرکز آمار، سهم اشتغال ناقص در طول ۱۰ سال گذشته نیز افزایش یافته است. اگر در سال ۱۳۸۵، سهم اشتغال ناقص ۷ درصد بود، در بهار ۱۳۹۵ این میزان ۹.۷ درصد گزارش شده است. مردان سهمی ۱۰.۸ درصدی دارند و زنان سهمی ۴.۶ درصدی. اشتغال ناقص، شامل شاغلانی می‌شود که به صورت پاره وقت، ساعتی، موردی، موقت و ... کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند.