در حال حاضر پس از توافقات هسته‌ای و اجرا شدن برجام، خودروسازان غربی برای احیای همکاری‌های گذشته راهی ایران شده‌اند که انتقادهایی را هم به همراه داشته است. بنابراین خودروسازان ایرانی برای جلوگیری از تکرار آنچه در دوران تحریم اتفاق افتاد شرایط و ضمانت‌هایی را در قراردادهای همکاری‌های دو جانبه در نظر گرفته‌اند. راهی که بسیاری از کشورهای دنیا مانند چین، کره، هند و ترکیه در راستای توسعه صنعت خودرو در پیش گرفته‌اند اتصالات و مشارکت‌های بین‌المللی بوده است، بنابراین توسعه صنعت خودرو در کشور ما هم مستلزم پیش گرفتن همین سیاست است. در یک بازه زمانی صنعت خودروسازی ایران دچار محدودیت شد و برخی از شرکت‌های خارجی که با ما همکاری می‌کردند از ایران رفتند، اما خوشبختانه پس از برجام همکاری با شرکت‌های خارجی نظیر پژو و سیتروئن مجددا از سر گرفته شد و شرکت‌هایی که قبل از برجام در ایران حضور داشتند هم فعالیت خود را توسعه بخشیدند و شرکت فولکس در آینده نزدیک قصد همکاری در صنعت خودروسازی ایران را دارد. اتفاق جدیدی که رخ داده این است که ایران شرایط همکاری خود را با کشورهای خارجی محکم‌‌تر کرده است، به این معنی که لزوم همکاری در صنعت خودروسازی ایران شراکت است نه اینکه کشورهای دیگر صرفا کالا و محصولات خود را به فروش برسانند. علاوه بر شراکت، حداقل ۳۰ درصد تولیدات انجام شده باید به کشورهای دیگر صادر شود و ۴۰ درصد قطعات هم ساخت داخل کشور یعنی ایران باشد. شرکت‌های خارجی که با ایران همکاری می‌کنند تمامی این شرایط را پذیرفته‌اند، علاوه بر اینکه شرکت رنو تعهدات اضافه‌تری را هم داده است و آن این است که تولید موتور، گیربکس و شاسی را هم در ایران انجام دهد. برای انعقاد قرارداد با کشورهای خارجی در صنعت خودروسازی چندین مرحله باید طی شود؛ مرحله اول توافقنامه است که بعد از رسیدن به توافق دو طرفه قرارداد بین دو شرکت امضا می‌شود. برای مثال در ژانویه سال گذشته که آقای روحانی در پاریس حضور داشتند، تفاهمنامه‌ای مبنی بر همکاری شرکت پژو با شرکت ایران خودرو صورت گرفت که پس از گذشت چندین ماه بحث و مذاکره تبدیل به قرارداد شد. در حال حاضر با شرکت‌های خودروسازی پژو و سیتروئن قرارداد بسته شده است و شرکت رنو در مرحله تفاهمنامه قرار دارد. همچنین شرکت‌های پژو و ایران‌خودرو خروجی این همکاری را اسفند امسال تخمین زده‌اند. خودروسازان خارجی در قرارداد منعقد شده ملزم به استفاده از توانمندی‌های داخلی در ابعاد مشخص شده‌اند، اما هرگز ملزم به انعقاد قرارداد با تولیدکنندگان خاص نشده‌اند و بر اساس اصول اقتصادی آنها به دنبال انعقاد قرارداد با تولیدکنندگان توانمند با معیارهای خودشان هستند که این کار را هم انجام داده‌اند. برخی قطعه‌سازان ایران توانمندی‌های منحصر به فردی دارند که همین نکته آنها را در بازارهای بین‌المللی کاملا شناسانده است و از قراردادهای اخیر خودرویی هم بهره برده‌اند، زیرا توانمندی و تخصص و کیفیت تولیداتشان کاملا مشخص است.