هرسال برای چند روز سرد در ژانویه، داوطلبان در سراسر شهرها، شهرک‌ها و مناطق روستایی برای شمارش هر بی‌خانمان در آمریکا تلاش می‌کنند. این روش مسلماً شیوه‌ای ناقص برای سرشماری است. شهرها به روش‌های مختلف شمارش خود را انجام می‌دهند و بسیاری از بی‌خانمان‌ها در حال عبور هستند یا در تونل‌های زیرزمینی و زیر پل‌های بزرگراه پنهان می‌شوند. ازاین‌رو محققان فکر می‌کنند که نتیجه سرشماری دقیق نیست. اما نظرسنجی «نقطه‌ای در زمان» کامل‌ترین تصویر را که امروزه در آمریکا از بی‌خانمانی وجود دارد ارائه می‌کند. نتایج این نظرسنجی که در ژانویه ۲۰۲۴ انجام‌شده و در آخرین روز این سال منتشرشده است، خبرهای تلخی را ارائه می‌دهد: تعداد افراد بی‌خانمان در کشور به بالاترین سطح ثبت‌شده رسیده است.
بین سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ بی‌خانمان‌ها ۱۸ درصد افزایش‌یافته و به حدود ۷۷۱ هزار نفر رسیده است. این تقریباً به‌اندازه جمعیت داکوتای شمالی است. اکثریت قریب به‌اتفاق این افزایش از مردمی است که در پناهگاه‌ها زندگی می‌کنند. مهم‌ترین بخش این گزارش افزایش ۳۹ درصدی بی‌خانمانی خانواده‌ها نسبت به سال گذشته است. سه عامل اصلی در این افزایش نقش داشته است: کمبود مسکن که باعث افزایش اجاره‌بها و قیمت خانه شده است، هجوم پناه‌جویان که برخی شهرها را با مشکل کمبود مسکن مواجه کرده و بلایای طبیعی که باعث آواره شدن مردم شده است.
برآوردها متفاوت است، اما موسسه مشاوره مودی آنالیتیکس، تخمین می‌زند که آمریکا حدود ۲٫۹ میلیون خانه ارزان‌قیمت دارد. تصادفی نیست که بسیاری از ایالت‌هایی که نرخ بی‌خانمان‌ها دائماً بالاست مانند کالیفرنیا و نیویورک، یا آن‌هایی که امسال شاهد افزایش‌های بزرگی بودند مانند هاوایی و ماساچوست دارای گران‌ترین مسکن‌ها در این کشور هستند.
یک‌سوم از افراد شمارش‌شده به‌طور مزمن بی‌خانمان بودند و ممکن است از اعتیاد به مواد مخدر رنج ببرند یا با بیماری روانی دست‌وپنجه نرم کنند اما اکثر افراد بسته به وضعیت مالی خود درگیر بی‌خانمانی می‌شوند و سپس از آن خارج می‌شوند. زمانی که برنامه‌های دوران همه‌گیری که کمک‌های اجاره اضطراری را ارائه می‌کرد و از بیرون راندن مستأجران توسط صاحب‌خانه‌ها جلوگیری می‌کرد، منقضی شدند افراد بیشتری به خیابان‌ها رانده شدند.
ورود هزاران مهاجر از مرز جنوبی آمریکا هم سیستم‌های سرپناهی را در این مناطق شلوغ کرده است. سه شهر اصلی جذب‌کننده مهاجران شیکاگو، دنور و نیویورک هستند. در شیکاگو، مهاجران در داخل ایستگاه‌های پلیس در اردوهایی زندگی می‌کنند.
دنور یک طرح اتوبوس‌رانی برای خود ایجاد کرد و مردم را مستقیم به مقصد نهایی خود می‌فرستد. ایالت‌هایی که این شهرها به آن‌ها تعلق دارند یعنی ایلینوی، کلرادو و نیویورک هر یک شاهد افزایش قابل‌توجه بی‌خانمانی بودند. شهر نیویورک تقریباً ۸۸ درصد از افزایش بی‌خانمانی خود را به پناه‌جویانی که در پناهگاه‌های شهر مستقرشده‌اند نسبت می‌دهد.
مورد سوم، وقوع بلایای طبیعی است که می‌تواند میزان بی‌خانمانی را افزایش دهد. در آگوست ۲۰۲۳ آتش‌سوزی ناشی از شکستگی خطوط برق، شهر لاهاینا در هاوایی را با خاک یکسان کرد و حداقل ۱۰۲ نفر را کشت. خانه‌ها کاملاً سوختند.
بازماندگان ماه‌ها، اگر نگوییم بیشتر، بیرون از پناهگاه‌ها و اتاق‌های هتل در سراسر مائویی زندگی کردند. آتش‌سوزی کمبود مسکن در این جزایر را تشدید کرد، جایی که میانگین قیمت مسکن در آن تقریباً دو برابر کشور است. در سال ۲۰۱۸ هم اتفاقی مشابه رخ‌داده بود. نرخ بی‌خانمانی در چیکو، کالیفرنیا پس از آتش‌سوزی در شهر پارادایس افزایشی قابل‌توجه یافت.