کمیسیون گردشگری اتاق ایران گزارشی با عنوان «تحلیلی بر نقش صنعت گردشگری در مصرف انرژی» منتشر کرد. در ابتدای این گزارش آمده است: امروزه با افزایش جمعیت و شیوه‌های زندگی صنعتی، فشار بر منابع انرژی یافته؛ به‌تدریج محیط‌زیست، سکونتگاه‌های بشری، توسعه زیرساخت‌ها و به عبارت بهتر توسعه پایدار محیط جغرافیایی و اقتصاد سرزمین را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد. در این میان کمبود و ناترازی انرژی و آب و همچنین افزایش هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم آن، پیامدهای قابل‌توجهی برای صنایع مختلف ازجمله گردشگری داشته است.
در ادامه عنوان شده: گردشگر نیز یکی از ارکان مهم توسعه همه‌جانبهٔ کشورهاست که به‌نوبهٔ خود در مصارف انرژی سهمی بر عهده دارد. گردشگران با رفتارها و اقدامات خود و درواقع سبک زندگی و وضعیت اقتصادی‌شان بر وضعیت انرژی و مصارف آب و برق کشورها و مناطق تأثیر می‌گذارند.
در این گزارش بر ضرورت انجام پژوهشی نو در زمینهٔ برآورد سهم گردشگران در مصارف آب و برق تاکید شد؛ تحقیقاتی که تاکنون صورت پذیرفته عمدتاً به‌صورت موردی اختصاص به یک یا چند شهر و روستا و یا منطقه داشته است. موضوعی که اهمیت و جامعیت گزارش پیشرو را بیش‌ازپیش می‌سازد.
در ادامه عنوان شده برای تأمین امنیت انرژی کشورها، جهان باید تا سال 2040 بیش از 80 میلیون کیلومتر شبکه برق بر شبکه‌های موجود اضافه یا جایگزین کند که این میزان چیزی برابر با طول تمام شبکه‌های امروزی برق در سطح جهان است. انتظار می‌رود تقاضای جهانی برق در سه سال آینده با سرعت بیشتری افزایش یابد و تا سال 2026 حدود 3.4 درصد به طور متوسط سالانه رشد کند.
گزارش اخیر کمیسیون گردشگری اتاق ایران با بحثی درباره توسعه پایدار آغاز شده که تأکیدی بر این نکته است که تمامی اقدامات و برنامه‌ریزی‌هایی که در رابطه با مصارف انرژی صورت می‌گیرد باید در راستای توسعه پایدار و بر مبنای اصول و ارکان آن انجام شود.
بررسی مصرف انرژی در هتل‌ها و وضعیت مصرف انرژی در ایران از دیگر موارد مورد بررسی در این گزارش است. آمار و ارقام مربوط به مصارف آب و برق گردشگران به تفکیک استان‌ها ارائه و نتیجه‌گیری و پیشنهادهای اجرایی هم در ارائه‌شده است.
در این گزارش، راهکارهای مقتضی در رابطه با مدیریت تقاضای آب و برق ارائه‌شده است. همچنین پیشنهاد‌هایی درباره تغییرات زیرساختی، تغییر رفتاری، تغییر در افکار و باورهای سنتی پیرامون مصارف آب و برق، تغییر در طراحی و معماری ساختمان‌ها، تغییر آموزش‌ها، تغییر سیاست‌ها و خط‌مشی‌ها و روش‌های مدیریتی منسوخ اشاره شده که می‌توان در سه دستهٔ فرایند، فرم و فرآورده، و بستر و محتوا دسته‌بندی کرد.