در جهان امروز، مهارت به زبان مشترک همکاری اقتصادی بدل شده است. کشورهایی که نیروی ماهر خود را به‌جای کالا صادر می‌کنند، اعتبار صنعتی و نفوذ اقتصادی می‌سازند.
دیپلماسی مهارتی، یعنی تبادل استادکار، تکنسین و تجربه میان ملت‌ها؛ سرمایه‌ای که نه تمام می‌شود و نه فرسوده.
ایران با پشتوانه نیروی انسانی متخصص، می‌تواند در آموزش‌های فنی منطقه‌ای پیشگام شود.
هر استادکار اعزامی، سفیر فناوری و اعتبار کاری کشور است و هر تکنسین خارجی آموزش‌دیده در ایران، پل همکاری تازه‌ای می‌سازد.
سرمایه‌گذاری در تبادل مهارت، پیوندی میان اشتغال، درآمد ارزی و نفوذ نرم اقتصادی ایجاد می‌کند.
تحول همکاری‌های منطقه‌ای از آن کشوری است که دانش فنی را نه در کلاس، بلکه در میدان عمل به اشتراک گذارد و هر مهارت را، نشان توان ملی خود بداند.