جواهری بی‌رنگ و بو با عنوان «مایه حیات» این روزها نه تنها در ایران بلکه در اکثر کشورهای جهان نادر شده و به تهدیدی برای اقتصادهای مختلفِ جهان تبدیل شده‌است؛ جواهری به نام «آب». کمبود آب در کشورهایی که اقتصادشان بیشتر از صنعت بر محور کشاورزی و آن به هم به شیوه سنتی می‌چرخد تهدید بزرگی برای رشد اقتصادی به شمار می‌آید. بهنام تاج‌الدینی عضو کمیسیون آب، محیط‌زیست و اقتصاد سبز اتاق ایران در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران می‌گوید: «آب یعنی حیات، آب یعنی زندگی، آب یعنی اقتصاد و تجارت؛ اگر آب نباشد هیچ‌چیز نخواهد بود.» اما آنطور که به نظر می‌رسد حیاتِ آب در ایران بیش از هر جایی در خطر است و به جز مدیریت صحیح راهی برای نجاتِ آن نیست.
تاج‌الدینی عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران در گفت‌وگو با پایگاه خبری اتاق ایران می‌گوید: « آب یعنی حیات، آب یعنی زندگی، آب یعنی اقتصاد و تجارت؛ اگر آب نباشد هیچ‌چیز نخواهد بود.» او ادامه می‌دهد: «امنیت غذایی و تولید غذایی در تمام نقاط جهان همراه با کمبود آب به خطر می‌افتد؛ به همین خاطر باید در اولویت دولت‌ها قرار بگیرد.»
عضو هیات نمایندگان اتاق ایران می‌گوید: «کشاورزان برای امرار معاش خود وابستگی کامل به آب دارند و به همین خاطر باید مسئله بحران آب را به عنوان اولویت خود در نظر داشته باشند.» او تشریح می‌کند: «هم آب‌های زیرزمینی و هم آب‌های سطحی باید در اولویت نخست دولت‌ها قرار بگیرد. برای مثال در حال حاضر با گرم شدن هوا تبخیر آب‌های سطحی مثل دریاچه ارومیه تشدید شده و اگر مدیریت منابع آب در این زمینه به درستی اجرایی نشود، می‌تواند فاجعه اقتصادی به بار بیاورد.»
طبق گفته تاج‌الدینی، اگر مدیریت آب به صورت سنتی ادامه پیدا کند حتماً فاجعه اقتصادی به بار می‌آید. او می‌گوید: «برای جلوگیری از فاجعه نیز هم دولت و هم ملت به ویژه کشاورز باید همدل و همزبان باشند.» عضو کمیسیون آب، محیط‌زیست و اقتصاد سبز اتاق ایران می‌گوید: «دولت و ملت مکمل یکدیگر هستند. اگر کشاورز بخواهد اصلاحاتی را در ساختار کشاورزی خود ایجاد کند اما دولت حمایت‌های لازم را از او به عمل نیاورد، قطعاً کشاورز هم در فعالیت اصلاحی خود موفق نخواهد شد.»
او در ادامه تشریح می‌کند: «من به عنوان کشاورز در ایران نه به مرکز تحقیقات دسترسی دارم و نه از آزمایشگاه برخورداریم، در نتیجه بدون حمایت دولت نمی‌توانم کاری را پیش ببرم.» او در مورد شیوه کشاورزی در ایران می‌گوید: «بر خلاف اروپا و امریکا که کشاورزی به شیوه سنتی انجام می‌شود، در ایران کشاورزان هنوز از نظامِ سنتیِ خرده‌مالکی، زمین‌های زیر کشت خود را مدیریت می‌کنند.»
به این ترتیب از نظر تاج‌الدینی نخستین اصلاحی که در زمینه کشاورزی در ایران باید صورت بگیرد این است که زیرساخت‌ها لازم به همراه فرهنگ‌سازی صورت بگیرد تا کشاورزی در ایران از شیوه سنتی به صنعتی تبدیل شود. او می‌گوید: «اگر دولت فرهنگ‌سازی و اصلاح شیوه سنتی کشاورزی را در اولویت کار خود قرار بدهد، هم هزینه‌های اضافی از میان می‌رود و هم درآمد کشاورز بیشتر می‌شود و به دنبال آن هر گونه تغییری امکان‌پذیر می‌شود.»