نتایج این پژوهش که در نشریه BMJ Public Health منتشر شده است، نشان می‌دهد بحران هزینه زندگی احتمالاً باعث هزاران مرگ زودرس در انگلیس خواهد شد و شکاف ثروت و سلامتی میان ثروتمندترین و فقیرترین افراد را به‌طور قابل‌توجهی افزایش خواهد داد.
میلیون‌ها انگلیسی به دلیل آغاز جنگ در اوکراین، همه‌گیری کرونا، خروج انگلیس از اتحادیه اروپا و سیاست‌های اقتصادی با تورمی مواجه شده‌اند که از دهه ۱۹۷۰ تاکنون بی‌سابقه بوده است. خانوارهای فقیرتر بار سنگین‌تری را متحمل شده‌اند زیرا مجبورند بخش بیشتری از درآمد خود را صرف انرژی کنند، درحالی‌که هزینه‌های انرژی تا حد قابل‌توجهی افزایش‌یافته است.
یک مطالعه مدل‌سازی جدید نشان می‌دهد که آمار مرگ‌های زودرس، یعنی افرادی که قبل از رسیدن به ۷۵ سالگی می‌میرند، امسال به دلیل بحران هزینه زندگی ۶٫۵ درصد افزایش می‌یابد و درازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر ۳۰ مرگ اضافی رخ خواهد داد. این مطالعه ابتدا تنها روی اسکاتلند متمرکز بود، اما محققان پس از مدل‌سازی اقدامات دولت انگلیس اعلام کردند که احتمالاً اثرات مشابهی در سراسر انگلیس وجود دارد.
افزایش پیش‌بینی‌شده مرگ‌های زودرس در انگلیس، از پایه ۴۶۳ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر به ۴۹۳ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر، برابر است با هزاران مرگ اضافی در سال. شواهد نشان می‌دهد که درآمد پایین با سلامت ضعیف‌تر در ارتباط است و کاهش درآمد بر سلامت تأثیر منفی مستقیمی دارد. هدف محققان در این پژوهش ارزیابی تأثیر بالقوه نرخ تورم بر نرخ مرگ‌ومیر در سال جاری پیش و پس از اقدامات کاهشی دولت بوده است.
آن‌ها از مدل‌سازی سناریو برای تخمین اینکه چگونه تورم بالای اخیر بر درآمد خانوارها تأثیر می‌گذارد، چگونه اقدامات کاهشی این تأثیرات را تعدیل می‌کند و درنتیجه آن نرخ مرگ‌ومیر، امید به زندگی و نابرابری‌ها چگونه نتیجه تغییر خواهد کرد استفاده کردند. نتایج مطالعه نشان داد که در هر سناریوی مدل‌سازی شده، خانوارها در مناطق محروم حتی با حمایت دولت بیشترین آسیب را دیده‌اند.
این مطالعه که در آن ۳ سناریو مدل‌سازی شده است نشان می‌دهد که بدون هیچ‌گونه اقدام کاهشی دولت، مرگ‌های زودرس تا ۵ درصد در مناطق محروم و ۲۳ درصد در محروم‌ترین مناطق انگلیس افزایش پیدا می‌کند. سناریوی دیگر که برنامه اقدام کاهشی دولت را در مدل‌سازی در نظر گرفته است، این میزان رابین ۳ تا ۱۶ درصد کاهش می‌دهد و اضافه کردن کمک‌هزینه‌های زندگی دولت علاوه بر اقدامات کاهشی به مدل‌سازی سوم، این میزان رابین ۲ تا ۸ درصد کاهش می‌دهد. این بدان معناست که حتی در بهترین سناریو، مرگ‌های زودرس در فقیرترین خانوارها با سرعتی ۴ برابر سریع‌تر از ثروتمندترین خانوارها افزایش می‌یابد.
امید به زندگی کلی هم در هر یک از ۳ سناریو مدل‌سازی شده کاهش می‌یابد. اما در هر مورد بیشترین کاهش امید به زندگی در مناطق محروم پیش‌بینی‌شده است.