تفاهم‌نامه همکاری بین منطقه آزاد چابهار و منطقه ویژه اقتصادی خراسان جنوبی، بیرجند امضا شد؛ عبدالرحیم کردی، مدیرعامل منطقه آزاد چابهار درباره توسعه بندر چابهار گفت: «امضای تفاهم‌نامه خواهرخواندگی بین منطقه آزاد چابهار و منطقه ویژه اقتصادی خراسان جنوبی، سرآغاز همکاری‌های دوجانبه باهدف مدل‌سازی توسعه منطقه‌ای است.»
او تصریح کرد: «تجارب جهانی به ما می‌گوید که هیچ اقدامی موفق نبوده، مگر آن‌که بر اساس یک مدل استاندارد اما کاملاً بومی به اجرا درآمده، پایش شده و با اصلاح مسیر، پیش رفته است. چابهار و بیرجند بر اساس همین الگو همکاری‌های خود را افزایش می‌دهند و اطمینان داریم که چنین قدم‌هایی توسعه محور شرق را شتاب بیشتری می‌دهد.»
روابط عمومی مناطق آزاد بندر چابهار به نقل از کردی نوشت: «اهمیت تسریع در ایجاد زیرساخت‌ها وقتی بیشتر به چشم می‌آید که توجه کنیم تقریباً جمعیتی معادل 800 میلیون نفری در بالادست چابهار داریم که شامل پاکستان، افغانستان، کشورهای آسیای میانه، قفقاز و شرق اروپا می‌شود و بازاری 2 میلیارد نفری را در پایین‌دست چابهار یعنی در کشورهای حاشیه اقیانوس هند شاهد هستیم.»
به گفته مدیرعامل منطقه آزاد چابهار، در نقشه جهان، هیچ نقطه‌ای مناسب‌تر از چابهار برای وصل کردن این دو بازار ایران و پاکستان به یکدیگر وجود ندارد؛ اتصال این دو پهنه که هم به لحاظ مصرف بسیار گسترده است و کانون‌های بزرگ تولید مواد اولیه و محصول نهایی را در خود جای‌داده، تحول عظیمی را در چابهار و حلقه‌های ارتباطی‌اش در محور شرق پدید می‌آورد.
مدیرعامل سازمان منطقه آزاد چابهار در ادامه به اهمیت پیوند بین کانون‌های اقتصادی اشاره کرد و ادامه داد: «نقاطی مانند چابهار، زاهدان، ایرانشهر، بیرجند در کریدور شرق، هر یک پتانسیل‌هایی برای توسعه این محور دارند که در گام نخست باید درست شناسایی و معرفی شوند. در گام بعد باید بر اساس اسناد آمایش سرزمین و کارشناسی دقیق، مأموریت‌هایی برای هر یک از این کانون‌ها تعریف شود تا قابلیت‌ها و امکانات هم‌راستا شوند و با هم‌افزایی، توسعه محور شرق را سرعت ببخشند.»
وی افزود: «پیوند بین کانون‌های فعالیت در محور شرق بر اساس مزیت‌های نسبی و رقابتی، می‌تواند احکام توسعه محور شرق را از آرزوهای روی کاغذ به یک واقعیت عینی تبدیل کند که اثر آن بر اقتصاد ملی هم مشهود خواهد بود. بر این اساس امروز به دنبال آن هستیم که مدل‌هایی برای همکاری مشترک بین منطقه آزاد چابهار و منطقه ویژه اقتصادی بیرجند تعریف کنیم.»
وی به‌مرور تاریخچه‌ای از اسناد بالادستی درباره شرق کشور پرداخت و ادامه داد: «تقریباً از میانه دهه 1360 که بحث توسعه منطقه‌ای در ادبیات اقتصادی کشور مطرح شد، توسعه محور شرق مدنظر برنامه‌ریزان بوده و از برنامه دوم توسعه به بعد همواره احکامی درباره توسعه این محور در اسناد برنامه تکرار شده که متأسفانه هیچ‌گاه هم عملی نشده است. یعنی اگر از حمل‌ونقل و ترانزیت یا توسعه تجارت به‌عنوان مأموریت کانون‌های فعالیت در شرق ایران صحبتی به میان می‌آمده است، به جرات می‌توان گفت تا پایان برنامه سوم هیچ اقدام اجرایی برای گسترش ترانزیت و حمل‌ونقل در شرق صورت نگرفته بود.»
کردی به کاهش شکاف تکنولوژی بین قدرت‌های اقتصادی جهان اشاره کرد و گفت: «در این شرایط کاهش هزینه حمل‌ونقل یکی از مهم‌ترین پارامترهای کاهش قیمت تمام‌شده محصول است. درواقع سهم تکنولوژی در رقابت کم شده و به همان میزان اهمیت زمان و قیمت دسترسی به بازارهای مصرف فزونی یافته است. امروز برای انتقال نفت از خلیج‌فارس به بازار مصرف بزرگی به نام چین، باید حدود 15 هزار کیلومتر را طی کرد درحالی‌که با فعال شدن کریدور شرق ایران، این مسافت را به 3 هزار و 500 کیلومتر کاهش می‌یابد. کاهش قیمت و مدت‌زمان رسیدن کالا به بازار هدف، یک مزیت رقابتی بزرگ برای تولیدکننده ایجاد می‌کند و برای همین است که ما شاهد اشتیاق قدرت‌های اقتصادی منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای برای توسعه زیرساخت‌های چابهار هستیم.»