نخستین نشست کمیسیون معدن و صنایع معدنی اتاق ایران در سال جدید به موضوع عنوان سال و راه‌های تحقق آن اختصاص پیدا کرد.
به اعتقاد اعضای کمیسیون، ایجاد اشتغال و رونق تولید با حضور پررنگ‌تر بخش خصوصی امکان‌پذیر است و برای این منظور تشکیل کنسرسیوم‌های قدرتمند از سوی تشکل های اقتصادی در هر بخشی می‌تواند مؤثر باشد.
بهرام شکوری، رئیس کمیسیون معدن و صنایع معدنی اتاق ایران، با اشاره به تأکید مجدد مقام معظم رهبری بر اقتصاد مقاومتی و قرار گرفتن آن در کنار تولید و اشتغال، خاطرنشان کرد: انتخاب این عنوان برای سال 96 معنایی جز لزوم حضور بخش خصوصی ندارد، این درحالی است که متأسفانه هنوز باوجود حضور نمایندگان اتاق در شوراها و جلسات تصمیم‌گیری متعدد، نظرات آنها مورد توجه قرار نمی‌گیرد و همچنان باور راسخ نسبت به بخش خصوصی وجود ندارد.
وی پیشنهاد داد: در سال جدید و در راستای تداوم مسیر خصوصی‌سازی در کشور به‌جای اینکه مالکیت‌ها را به بخش خصوصی واگذار کنیم، مدیریت را در اختیار آنها قرار دهیم.
این فعال اقتصادی، با تأکید بر لزوم تقسیم‌کار ملی، گفت: اگر تقسیم‌کار صورت گیرد و اولویت‌ها مشخص شود، هم دولت و هم بخش خصوصی می‌توانند در شرایط بهتری، اهداف و برنامه‌های خود را پیگیری کنند.
به اعتقاد شکوری ایجاد کنسرسیوم‌های قدرتمند با مشارکت تشکل های مختلف در هر حوزه‌ای، اجازه فعالیت خصوصی ها را در اقتصاد نخواهد داد چراکه بدین ترتیب بخش خصوصی واقعی می‌تواند با توان بالای خود، امور اجرایی در اقتصاد را به عهده بگیرد. این کنسرسیوم‌ها حتی در بخش معدن نیز می‌توانند در مرحله اکتشاف که هزینه‌بر است، وارد شوند.
نوع نگاه به مسیر توسعه را تغییر دهیم
احمد شریفی، نایب‌رئیس انجمن سنگ، بابیان این نکته که جذب سرمایه‌گذاری خارجی در کشور به منفی 14 درصد رسیده، تصریح کرد: در حال حاضر توان تولید رقابتی در سطح بین‌المللی را نداریم و همین مسئله مانع جدی در برابر جهش تولیدی کشور است. بنابراین اگر بخواهیم عنوان سال با تبدیل‌شدن به گفتمان ملی عملیاتی شود، باید برنامه ویژه‌ای اتخاذ کنیم.
ابوالقاسم شفیعی، رئیس انجمن سنگ های تزئینی از مشکلات ریشه‌ای اقتصاد کشور سخن گفت و تاکید کرد: چون از همان ابتدای امر پی‌ریزی درستی صورت نگرفته، امروز با انواع چالشها دست‌به‌گریبان هستیم. 37 سال است که نگاه توسعه دولتی در کشور وجود دارد و به هیچ ترتیبی حاضر به اصلاح آن نیستیم. متأسفانه راه را به‌اشتباه رفته‌ایم و مدام با تغییر مدیران، به دنبال بهبود شرایط هستیم، غافل از اینکه باید نگاه‌ها را عوض کرد.