اقتصاد زخم‌خورده ایران در شرایط حاضر مانند شنا کردن در طوفان است، در این وضعیت اصرار بر طرح‌های کنترل و تثبیت قیمت‌ها مانند وزن‌زدن بر دست‌وپای شناگران است.
لایحه بودجه ۱۴۰۱ به مثابه پل صراط سیاستمداران است؛ امیدوارم حال‌که نیروهای سیاسی حاکم، همسو و همگرا هستند، به‌گونه‌ای سیاستگذاری کنند که کشور از پیچ خطرناک به سلامت عبور کند.
مشکل خانه‌های خالی مختص کشور ما نیست و در چین این مشکل به دلایل مختلف یا «بیش‌‌ساخت» (overbuilt) اتفاق افتاده است.
مادامی که درآمد دولت صرفا متکی بر اخذ مالیات باشد، فشار مالیات‌ستانی به استناد قانونی یا حتی مغایر با قانون بر فعالان اقتصادی شفاف و صحیح العمل استمرار خواهد داشت.
وقتی رقابت کشورها در جذب سرمایه و صادرات و انتقال فناوری و چنین موضوعاتی مهم‌ترین اولویت‌های سیاست خارجی کشورهاست، برند کشورها اهمیت پیدا می‌کند.
اگر بخواهیم عضو فعالی در سازمان‌های بین‌المللی از جمله شانگهای باشیم، باید گسترش مبادلات بین‌المللی را مثبت تلقی کنیم تا کشورهای دیگر پیمان‌های تجاری با ایران منعقد کنند.
به‌نظر می‌رسد گروه‌های خودروسازی در نظر ندارند اشتباه استراتژیک قبلی خود را تکرار کنند و در نظر دارند در شروع دولت تضمین کافی برای حفظ منافع خود دریافت کنند.
پیوستن ایران به پیمان شانگهای در روزهای آغاز به کار دولت این امید را در دل فعالان بخش خصوصی زنده کرده است که اولویت اول دولت مانع زدایی از مسیر تولید و تحقق رشد اقتصادی خواهد بود.
اگرچه بیش از نیم قرن است سیاستگذاران ما با شمشیر چوبین ایدئولوژی به جنگ تورم رفته‌اند و هر بار شکست خورده و دست از پا درازتر بازگشته‌اند؛ اما هیچ‌گاه متنبه نشده‌اند.
فرهنگ حکمرانی اقتصادی، محدودیت‌های ناشی از افت بی‌سابقه درآمدهای دولت در کنار تحریم بین‌المللی، دولت را به سمت اقتصاد دستوری سوق می‌دهد یا اقتصاد رقابتی و مبتنی بر بازار؟